عقيده شيعه كه مى گويند، امامت در گرو نص الهى است»، انگاه مى گويد: («گواه بر صحت گفتار ما)، امامت ابى بكر است كه با بيعت آنان ثابت گرديد[1].»

و نيز مى گويد: «عصمت در امام شرط نيست، به گواه اينكه ابى بكر امام بوده ولى معصوم نبوده است[2].»

چنين استدلالى از شخصى مثل عضدى كه از آداب مناظره، كمال آگاهى را دارد، بسيار بعيد است.

او گاهى برخى از اخبار متواتر، مانند حديث غدير را انكار مى كند و ميگويد: «على در چنين روزى در «غدير» نبوده است»!![3].

و يا شيعه را به اعتقاد به «بدا» ،به معنى باطل آن (ظهور حقيقت امر پس از خفاء)، متهم مى كند[4]، در حالى كه شيعه و پيشوايان معصوم آن، از چنين تفسيرى بيزار مى باشند.

9ـ سعد الدين تفتازانى (712ـ791)

تفتازانى، پيشواى علوم عربى، و از محققان علم منطق و كلام است. او در سرزمين تفتازان، از اطراف «نساء» (بخشى از سرزمين خراسان بزرگ)، ديده به جهان گشود. علوم عقلى را از قطب الدين رازى(م762)، شاگرد علامه حلى و قاضى عضدى(م757)، فرا گرفت و در علوم و فنون اسلامى آن چنان چيره دست گشت، كه نام او در همه جا پيچيد، و كتابهاى او محور تدريس شد، و به تعبير سيوطى، علم و دانش، در شرق، به او منتهى گرديد. سرانجام، در سال 791 در