2ـ منتهى السؤل فى علم الاصول، اين كتاب نيز در مصر به چاپ رسيده ودر دهه 1930 ميلادى، كتاب درسى«الازهر» به شمار مى رفت.

3ـ غاية المرام فى علم الكلام، اين كتاب، كتاب كلامى بر اساس انديشه هاى اشاعره است، ودر آن، كتاب ديگر خود به نام«ابكار الافكار» را گنجانيدهاست[1].

چيزى كه مى توان به صورت اجمال در نقد اين كتاب گفت، اين است كه وى درباره معتزله، ادب در گفتار را رعايت نكرده وآنان را ملحد خوانده است![2].

همچنين در نقد عقائد شيعه، حتّى به عنوان نمونه، يك كتاب شيعى را مطالعه نكرده وعقايد آنان را از كتابهاى مخالفان آنان گرفته است، واز سخنان شگفت آور او، اين است كه مى گويد: «عصمت در امام شرط نيست، به گواه اينكه مسلمانان بر امامت خلفاى راشدين، اتفاق نظر داشتند، در حالى كه همگى معترفند كه آنان معصوم نبوده اند» [3]، ما در برابر اين استدلال، سخنى نداريم، جز اينكه مى گوييم:چنين استدلالى مصادره به مطلوب است ودليل ومدعا تقريبا يكى است. وى از نگارش اين كتاب، در 603هـ، در اسكندريه مصر، فارغ شده[4] واخيرا در قاهره با تصحيح حسن محمود عبد اللطيف، منتشر شده است.

8ـ عبد الرحمن عضد الدين ايجى،(700ـ756)

ايجى، پيشواى معقول، دانشمند اصول، وداناى علوم عربى بود ودر مدت