قدريه، مجسمه، وپيروان گرايشهاى گمراه كننده، هيچ پيشوايى در فقه، امامى در حديث ولغت ونحو وجود نداشته وحتى فرد مورد اعتمادى در تبيين مغازى پيامبر ونقل تاريخ، موجود نيست وحتى فرد زبر دستى در وعظ وخطابه، و تاويل وتفسير قرآن، در غير اهل سنت وجود ندارد، بلكه تمام اين علوم، به وسيله اهل سنت، پايه گذارى شده است.»

اكنون مى گوييم: ما درباره ديگر فرق اسلامى سخن نمى گوييم، خود آنان بايد، از خويشتن دفاع كنند، ولى گفتار او درباره شيعه، بسيار ناجوانمردانه است. شيعه مانند ديگر فرق اسلامى در تاسيس علوم اسلامى مشاركت داشته ودر همه علوم اسلامى، موسس ويا مشارك بوده اند. چگونه او مى گويد كه در ميان شيعه، امام وپيشوايى وجود نداشته است؟ او در عصرى زندگى مى كرد، كه شيخ مفيد، رئيس مطلق علم كلام، در بغداد ودو شاگرد او به نامهاى رضى ومرتضى، از بزرگان علم وادب بوده اند. آيا او مى تواند، افكار بلند ودانش گسترده، ونقادى هاى مرتضى را در قلمرو كلام وتفسير وادب، انكار كند؟!

3ـ امام الحرمين عبد الملك جوينى(ت419ـ478)

نام وى عبدالملك، فرزند ابى محمد عبدالله جوينى است، وغالب ترجمه نويسان، او را ستوده اند. ابن خلكان، درباره او چنين مى نويسد: «از ميان متاخران، او داناترين فرد از پيروان شافعى بود، وامامت وپيشوايى او در علوم وزايندگى ذهن وى وآشنايى او به علوم، از اصول وفروع وادب، مورد اتفاق همگان است. و طلاقت لسان او كاملا بى نظير بود. او دروس فراوانى را براى شاگردان القاء مى كرد و آنان مى نوشتند و هر درسى، چند ورقى را به خود اختصاص مى داد، ولى هرگز يك بار هم به لكنت زبان دچار نمى شد. وى در مكه، چهار سال اقامت