پاسخ:

اساس استدلال را اين تشكيل مى دهد كه مقصود از امر در آيه كه در مقابل خلق آمده«فرمان دادن» است، در حالى كه اگر در همين آيه ومضمون آيات ديگر دقّت شود، روشن مى گردد كه مقصود، امور مربوط به جهان آفرينش است.

توضيح اينكه: گروهى از مشركان، خلقت را از آن خدا دانسته وتدبير را از آن خدا نمايان، ودر حقيقت، در خالقيت موحد بودند ولى در تدبير وكارگردانى جهان آفرينش، مشرك به شمار مى رفتند. خدا در اين آيه وآيات ديگر پس از بيان آفرينش جهان، تدبير امر جهان را مطرح مى كند تا برساند كه خدا هم آفريننده است وهم مدبر وكارگردان، نه اينكه آفرينندگى از آن او وكردگارى از آن ديگران است. مثلا در آيه ديگرى مى فرمايد:

((اِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِى خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالاَرْضَ فِى سِتَّةِ اَيَّام ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى العَرْشِ يُدَبِّرُ الاَمْرَ مَا مِنْ شَفِيع اِلاَّ مِنْ بَعْدِ اِذْنِهِ))(يونس/3).

«پروردگار شما خدايى است كه آسمانها وزمين را در شش روز آفريد، آنگاه بر عرش استيلا يافت. امر خلقت وآفرينش را تدبير مى كند وموءثرى در جهان جز به اذن او نيست».

ودر آيه اى ديگر مى فرمايد:

((اللَّهُ الَّذِى رَفَعَ السَّمَوَاتِ بَغَيْرِ عَمَد تَرَوْنَهَا، ثُمَّ اسْتَوَى عَلَى العَرْشِ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ والقَمَرَ، كُلُّ يَجْرِى لاَِجَل مُسَمًّى يُدَبِّرُ الاَمْرَ يُفَصِّلُ الاَيَاتِ لَعَلَّكُم بِلِقَاءِ رَبِّكُمْ تُوْقِنُونَ))(رعد/2).

«خدا آن كسى است كه آسمانها را بدون ستونهاى مرئى برافراشت، آنگاه بر عرش چيره شد، آفتاب وماه را زير فرمان خود در آورد، هر يك تا مدت معينى در