ومردم مى گويند، تو پروردگار ما هستى. آنگاه به دنبال او مى روند وپل جهنم زده ميشود[1].»

مسلم در صحيح خود، اين حديث را از ابوسعيد خدرى نيز نقل كرده است وپس از نقل مقدمه حديث، مى گويد: در محشر جز كسانى كه خدا را ميپرستيدند، اعم از نيكوكار وبدكار، كسى باقى نمى ماند، در اين هنگام، خدا به نزديكترين صورتى نسبت به آنچه ديده بودند، مى آيد:

مى گويد: منتظر چه هستيد؟ هرامتى دنبال معبود خود برود:

حاضران مى گويند: در دنيا مردم از ما جدا شدند در حالى كه بيش از هميشه به آنان نياز داشتيم:

خدا مى گويد: من پروردگار شما هستم:

مى گويند: از تو،به خدا پناه مى بريم، ما هرگز به خدا شرك نمى ورزيم، كار به جايى مى رسد كه برخى از آنان به لغزش نزديك مى شوند:

خدا مى گويد: آيا نشانه اى از او داريد كه خداى واقعى را بشناسيد؟

مى گويند: بلى:

در اين هنگام، خدا ساق خود را برهنه مى كند، از آنان كه خدا را سجده ميكردند، كسى در محشر باقى نمى ماند مگر اينكه خدا اجازه مى دهد كه او را سجده كند، ولى كسانى كه از روى ريا خدا را سجده مى كردند، پشت آنان را تخت ميسازد كه هر گاه بخواهند سجده كنند، به پشت مى افتند[2].

ما كوشيديم كه اين دو حديث را به صورت دقيق ترجمه كنيم، اكنون سؤال