مردى از جانب خدا برانگيخته شود و به مردم خبر دهد كه او از جانب خدا آمده و همه رابه فرمان او دعوت مى كند و اين آيات را براى مردم بخواند، آنگاه بگويد مردم، منبا اين چشم خدا را ديدم و به او احاطه علمى پيدا كردم و او در صورت انسانى بود:

ابوقره! چرا تو و امثال تو از اين گفتار خجالت نمى كشيد؟ هرگز زنديقان نتوانستند به پيامبر چنين نسبتى بدهند كه او از جانب خدا چيزى آورده و سپس مخالف آنرا نيز گفته است[1].

مراجعه به خطبه ها و كلمات امير مؤمنان ـ عليه السلام ـ، و سخنان پيشوايان اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ، يك حقيقت را مسلم مى سازد و آن اينكه تنزيه خدا از رؤيت، شعار آنان بوده است.

اينك جمله هاى كوتاهى از سيد موحّدان نقل مى كنيم:

1 ـ الحَمْدُ للّهِ الَّذِى لاَيَبْلُغُ مِدْحَتَهُ القَائِلُونَ وَ لاَيُحْصِي نَعْمَاءَهُ العَادُّونَ وَ لاَيُؤَدِّى حَقَّهُ المُجْتَهُدُونَ، الَّذى لاَيُدْرِكُهُ بُعْدُ الهِمَمِ، وَ لاَيَنَالُهُ غَوْصُ الفِطَنِ[2].

«ستايش خدايى را كه ستايش ستايشگران، به شأن و مقام او نمى رسد و شمارش گران توانايى شمارش نعمتهاى او را ندارند،و كوشش گران، حق او را نميتوانند اداء كنند، خدايى كه مرغ انديشه هر چه پر و بال گشايد به مقام او نميرسد و غواصان درياى معرفت از رسيدن به ژرفاى هستى او ناتوانند».

تا اينجا، با دلائل عقلى وقرآنى مثبتان ومنكران آشنا شديم، تنها چيزى كه باقى مانده، زير بناى اين عقيده است كه اهل سنت آن را در صحاح ومسانيد خود