خواست يك نوع مرز نشناسى و كبر ورزى و طغيان و عناد پيشگى است. اين تعبيرها فقط با يك مطلب مناسب است كه آنان در خواست امر غير معقولى نموده و چيزى را كه امكان پذير نيست، خواسته باشند.

و اما اينكه مى گويد: رؤيت خدا،مايه سقوط تكليف است، ادعائى بيش نيست، زيرا تكاليف خدا براى تكامل روح و عبور از ماده به جهان تجرد است تا سرانجام انسان خود را با صفات خدا بيارايد و رسيدن به چنين مراتبى، با يك بار مشاهده ممكن نيست.

از بررسى اين آيات استفاده مى شود كه مسأله در خواست رؤيت، پيوسته از جانب يهود مطرح مى شده و واكنشهاى مختلفى داشته است و اين انديشه به صورت يك فكر التقاطى وارد جامعه اسلامى شده است. در اينجا شايسته است حديثى را از يكى از پيشوايان اهل بيت، نقل كنيم:

ابوقُرَّه يكى از متكلمان عصر امام هشتم است، او به امام رضا ـ عليه السلامـ عرض كرد، روايت شده است كه خدا رؤيت و تكلم خود را ميان دو نفر تقسيم كرده است، تكلم را به موسى و رؤيت را به محمد ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ دادهاست:

امام هشتم ـ عليه السلام ـ در پاسخ فرمود: چگونه مى توان گفت كه خدا رؤيت خود را به پيامبر داده است و اينكه او خدا را در همين جهان مشاهده كرده است در حالى كه همان پيامبر ـ صلّى اللّه عليه وآله وسلّم ـ از جانب خدا براى جن و انس چنين پيامى آورده است: ((لاَتُدْرِكُهُ الأَبْصَارَ وَ هُوَ يُدْرِكُ الأَبْصَارَ)). ((وَلاَيُحِيطُونَ بِهِ عِلْمَاً)) و ((لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْء))؟ فرمود: آيا پيامبر اين آيات را برايمردم بازگو نكرد؟ او گفت: چرا، آنگاه امام فرمود: چگونه ممكن است