در اين آيه، منافقان، خود را ناتوان نشان مى دهند، خدا ناتوانى آنان را دروغ مى داند و آنان را براى جهاد توانا مى شمارد. يعنى قدرت را متقدم و فعل را متأخر توصيف مى كند.

شيخ اشعرى و پيروان او در برابر اين آيات، دست و پا كرده اند و به تأويلهايى دست زده اند در حالى كه اگر يك متكلم معتزلى به چنين تأويلهايى در آيات ديگر دست مى زد، فورا بر او مى تاختند و به او بر چسب «جهمى» مى زدند.

براى اثبات آنكه قرآن استطاعت را قبل از فعل اعلام مى دارد چه دليلى روشنتر از آنجا كه سليمان به اطرافيان خود مى گويد: ((قَالَ يَا أَيُّهَا المَلأُ أَيُّكُمْ يَأْتِينِى بِعَرْشِهَا قَبْلَ أَنْ يَأْتُونِى مُسْلِمِينَ قَالَ عِفْرِيت مِنَ الجِنِّ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ تَقُومَ مِنْ مَقَامِكَ وَ إِنِّى عَلَيْهِ لَقَوِىٌّ أَمِينٌ))

«اى بزرگان، كدام يك از شما پيش از آنكه آنان خود را به من تسليم كنند، تخت او را براى من مى آوريد؟ يكى از افراد تواناى جن به او گفت: پيش از آنكه از جاى خود برخيزى(مجلس به پايان برسد) من آن را حاضر مى كنم و من بر اين كار توانا و امين هستم».

ج ـ آيا قدرت، تنها بر يكى از فعل و ترك صلاحيت تعلّق دارد؟

تحليل مفهوم قدرت، بيانگر خلاف اين نظريه است، زيرا قادر و توانا كسى است كه اگر بخواهد انجام مى دهد و اگر بخواهد ترك مى كند، در برابر فاعل موجَب، كه جز يك طرف، كار ديگرى نمى تواند انجام دهد، بنا بر اين، قدرت بايد صلاحيت تعلق بر هر يك از فعل و ترك و هر يك از دو ضد را داشته باشد، تا بتوان نام آن را قدرت، و دارنده آن را قادر ناميد.

تفسير قدرت به شيوه اى كه اشعرى مى گويد (قدرت فقط به يك طرف