هرگز هدف اين نيست كه واقعا به چنين كارى اقدام كنند، مى دانيم، آنان نمى توانند انجام دهند، بلكه انگيزه اين است كه ناتوانى آنان را در برابر قرآن به رخ آنان بكشد.

آيه سوم

((يَوْمَ يُكْشَفُ عَنْ سَاق وَ يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلاَ يَسْتَطِيعُونَ * خَاشِعَةً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ وَ قَدْ كَانُوا يُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ وَ هُمْ سَالِمُونَ))(قلم / 42 ـ 43).

(روزى كه ـ از فزونى وحشت ـ ساق پاها برهنه مى گردد، وكافران به سجده دعوت مى شوند، در حالى كه نمى توانند، چشم هاى آنان فرو افتاده، در حالى كه خوارى آنان را فرا مى گيرد، وآنان روزى به سجده دعوت مى شدند، در حالى كه سالم بودند).

ظاهر آيه حاكى است كه روز قيامت به آنان تكليف مى شود كه سجده كنند، در حالى كه توان انجام آن را ندارند.

پاسخ

استدلال به اين آيه بر صحت تكليف با نبودن قدرت وتوان، ناشى از آن است كه دعوت در روز قيامت براى سجده، جدى وحقيقى گرفته شده است، ولى امر به سجود در آنجا، براى ايجاد حسرت در قلوب آنان است، زيرا آنان روزى كه مى توانستند، سجده نكردند وروزى هم كه مايلند فرمان خدا را اطاعت كنند، توانايى آن را ندارند.

آنان، روز قيامت به خاطر ديدن مظاهر عذاب به اين فكر مى افتند كه كارهاى خود را جبران كنند، ولى موقعى به اين فكر مى افتند كه كار از كار گذشته وتوانايى را از دست داده اند. بنابر اين، هر گاه به آنان گفته مى شود، خدا را سجده كنيد، اين