ساخت، «ابن مسعود» ،از مستى استاندار استفاده كرد و انگشتر او را از دستش بيرون كشيد و او متوجه نگشت، انگشتر را همراه با طومارى كه در آن بزرگان كوفه، به تصديق مى خوارى وليد برخاسته بودند، نزد خليفه سوم فرستاد، سرانجام، وليد به حد شرابخوارى محكوم گرديد و امير مؤمنان على (عليه السلام) حد شرعى بر او جارى كرد[1].

حالا اگر كسى درباره وضع روحى و اخلاقى يك صحابى تحقيق كرد، تا آيين خود را از امثال وليدها نگيرد، نبايد هدف تير سرزنش كسانى مثل «ابن عبد البر» و «ابن اثير» و «ابن حجر» و يا «ابو ذرعه رازى» قرار گيرد، بلكه بايد به چنين كاوشگرى مدال افتخار داد كه درباره دين، تا اين حد كوشا ميباشد.

9ـ هواداران اسلام (المؤلّفة قلوبهم)

از نظر قرآن، بايد بخشى از زكات، به عنوان «المؤلفة قلوبهم»،[2] اختصاص يابد. اين عنوان در عصر رسالت و پس از آن نيز وجود داشته است و مقصود از آن، كافرانى هستند كه به خاطر كمكهاى مالى به آنان، از اسلام دفاع ميكنند و يا از عداوت آنان با اسلام كاسته ميشود و يا كسانى كه تنها به ايمان و اسلام تظاهر ميكنند و ايمان آنان ريشهاى ندارد ولى با كمكهاى مالى در آيين اسلام ثابت و استوار ميمانند[3].