فاسق را نپذيرند.

((يا اَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اِنْ جائَكُمْ فاسِقٌ بِنَبَاء فَتَبَيَّنُوا اَنْ تُصِيبُوا قَوْماً بِجَهالَة فَتُصْبِحُوا عَلى ما فَعَلْتُمْ نادِمِينَ)) (سوره حجرات/6).

«اى افراد با ايمان، اگر گنهكار خبرى آورد، پيرامون آن تحقيق كنيد، مبادا ندانسته به گروهى زيان رسانيد، آنگاه بر كار خود پشيمان شويد».

«وليد»، براى اخذ زكات، به سوى قبيله «بنى مصطلق» رفت، خرد و كلان قبيله، به استقبال او آمدند، وى بدون اينكه با مردم تماس بگيرد، فوراً منطقه را ترك گفت و با كمال وقاحت، آنان را به ارتداد و منع زكات متهم ساخت، مسلمانان، در انديشه تأديب آن قبيله بودند كه وحى الهى نازل گرديد و از دروغ پردازى وليد پرده برداشت.

مفسران ميگويند: علاوه بر اين آيه، آيه ديگرى نيز درباره فسق «وليد بنعقبه»، نازل شده است، آنگاه كه وليد به على (عليه السلام) فخر فروخت و خود را از نظر زبان آورى، بر على برتر شمرد، على (عليه السلام)به او فرمود، ساكت باش، تو فاسق و گنهكارى. وحى الهى، سخن على (عليه السلام) را تأييد كرد و فرمود:

((اَفَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوونَ)) (سوره سجده/18).

«آيا آن كس كه مؤمن باشد، با كسى كه فاسق باشد، يكسان است؟ ايندو هرگز مساوى نيستند».

وليد بن عقبه كه اين دو آيه در حق او نازل شده است، گذشته از زشتكاريهاى خود در دوران رسالت، در زمان حكومت خليفه سوم نيز، در حاليكه استاندار كوفه بود، شراب نوشيد و مستانه به مسجد آمد و نماز صبح را چهار ركعت خواند، آنگاه محراب عبادت را با برگرداندن آنچه خورده بود، آلوده