مقصود خوف طبيعى و غريزى نيست; زيرا دايره ترس غريزى وسيع تر است و ترس از حوادث مهيب و حيوانات درنده با منحصر ساختن خوف به خدا منافات ندارد، بلكه مقصود خوف دينى و اعتقادى است وفقط دايره آن به خدا منحصر است، از آن جا كه او سرسلسله همه موجودات است و تمام ممكنات در قبضه قدرت و تحت اراده اوست، از اين رو بايد فقط از مؤثّر واقعى ترسيد. خداوند در قرآن مجيد پيامبران را اين چنين توصيف مى كند:

(الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللّهِ وَيَخْشَوْنَهُ وَلاَ يَخْشَونَ أَحَداً إِلاّ اللّهَ).[1]

«كسانى كه (انبيا) پيام هاى خدا را مى رسانند و به جز او از كسى نمى ترسند».

برخى گفته اند كه منظور از «خشية» در آيه همان عبادت است; زيرا انگيزه انسان براى عبادت و پرستش خدا همان ترس از عذاب اوست و اين كه مى گويد: «از غير خدا نترسد»، مفاد آن اين است كه غير خدا را نپرستد و به عبارت ديگر، عبادت و خضوع در برابر يك فرد، مظهر اعلاى ترس است، از اين نظر مى توان گفت: مقصود از نترسيدن از غير خدا، پرستش نكردن اوست و در حقيقت از خوف و ترس، يعنى سبب عبادت، مسبّب آن (پرستش) اراده شده است.

جاى دقت است كه در آخرين جمله آيه هجدهم، كه درباره همين افراد كه تمام مراحل ايمان را طى كرده اند، «شايد» مى گويد:(فَعَسى أُولئِكَ أَنْ يَكُونُوا مِنَ الْمُهْتَدِينَ): «شايد آنان از هدايت يافتگان باشند» و علت اين كه قاطعانه در حق آنان قضاوت نمى كند اين است كه امكان دارد همين گروه در آينده بر اثر ارتكاب اعمال