اصولاً وظيفه هر انسان علاقه مند به تمدن انسانى، اين است كه از گسترش افكار قلدرانه و جاهلانه، از اشاعه رفتارهاى ضد اخلاقى به شدت جلوگيرى نمايد، هر چند با خشم و غضب افكار عمومى رو به رو گردد.

آرى در برخى از كشورها، كه از بى بند وبارى بيشترى برخوردارند. گروهى با تشكيل كلوپ هاى زيرزمينى مردم را به برهنگى دعوت مى كنند و يا گروهى خواهان آزادى و قانونى بودن هم جنس بازياند. حتى نگارنده جمعيت عظيمى از اين گروه را مشاهده كرد كه با راه پيمايى خود در خيابان هاى يكى از ايالات آمريكا از دولت خود درخواست مى كردند يك چنين عمل شنيعى را آزاد و قانونى گرداند.

ولى آيا آزادى تا اين حد صحيح و به نفع جامعه انسانى است؟ حالا اگر اكثر مردم آمريكا و انگلستان خواهان چنين آزادى هايى شدند، صحيح است كنگره آمريكا و مجلس عوام انگلستان به عنوان آزادى و با حربه افكار عمومى و اين كه سرچشمه قانون خواسته هاى اكثر ملت است، بر چنين افكار و عقايدى صحه بگذارد.[1]

اين جاست كه عظمت و برترى اسلام در محدود ساختن آزادى روشن مى شود.

در جهان امروز بهره مندى از آزادى يك شرط بيش ندارد و آن اين كه، هر فردى از هر نوع آزادى برخوردار است مشروط بر اين كه مزاحم آزادى ديگرى نباشد، از اين جهت بت پرستى و قمار و شراب و فحشا و خودفروشى آزاد و بلامانع است; زيرا يك چنين آزادى فردى مايه سلب آزادى ديگران نيست، ولى در اسلام بهره مندى از آزادى دو شرط دارد: