بعد در دست امير مؤمنان بود؛ يعنى در طول و ادامه ولايت آنهاست همانطور كه در مورد ولايت خداوند و ولايت رسول خدا و ولايت امام معصوم مىباشد كه در جهت بعدى خواهد آمد.

به بيان ديگر:

اينكه وارد شده است همه كره زمين به امام تعلق دارد به معناى اين است كه انفال به امام تعلق دارد و امام مالكيت و حق تصرف در زمين را داراست و اين ملكيت شخصى نيست بلكه به معناى ولايت امام بر زمين و اداره امور آن است؛ همچنين همان ملكيت اصطلاحى نيز هست، زيرا مالكيت غير از تسلط بر تصرف چيز ديگرى نمىباشد. پس روشن مىگردد كه مالكيت فىء و انفال و بر كلّ زمين صرفا مالكيت مالى نيست بلكه علاوه بر آن حق تصرف و اداره امور آن نيز مىباشد و از آنجا كه حضرت صديقه، صاحب حق در انفال و فىء مىباشد داراى ولايت در امور عامه نيز هست كه عبارت باشد از حق تصرف و اداره امور اگرچه ولايت آن حضرت بهطور مستقل مانند منصب امام نمىباشد لذاست كه امام كاظم عليه السلام كه وارث مادر بزرگوارش است حق آن حضرت را در فدك تفسير فرموده است به ولايت عامه بر همه كشورهاى اسلامى نه خصوص فدك بلكه تعبير امام اين است كه آن حضرت بدين علت مستحق فدك است كه مستحق انفال و فىء نيز مىباشد كه اين همان ولايت در امور عامه است نه اينكه اين دو لازم و ملزوم باشند.

بررسى آيه فىء روشن مىسازد كه علت اختصاص فىء و انفال به ذوى القربى تحقق عدالت اجتماعى و اقتصادى بين مسلمين است و