باز است، و از آنجا كه از اطلاق لفظ شعيره دينى و شعائر دين معنى خاصى به ذهن عارف به لغت تبادر مى‌كند- يعنى علامتى حسى براى رساندن يكى از معانى دينى-، و حكم نيز روى تمام افراد طبيعت رفته نه روى حصه خاصى از آن، هر كار يا عملى كه عرفاً شعيره دين به حساب بيايد يعنى بازگو كننده يكى از معانى والاى دين باشد- به درجه اهميتش- مصداق احكام وجوبى و تحريمى فوق خواهد بود؛ وجوب تعظيم آن و حرمت اهانت به آن.

6- فرق بين تطبيق و تشريع‌

در حقيقت گونه‌هاى مختلف شعيره وكيفيت‌هاى جديد آن همگى مصاديقى براى آن عنوان كلّى به حساب مى‌آيند. مكلّف تنها با انتخاب نوع شعيره آن حكم كلى را منطبق بر مصاديقش مى‌كند، به چنين كارى تطبيق مى‌گويند نه تشريع. يعنى مكلّف حكم جديدى اختراع نكرده، بلكه آن حكم موجود را بر مصاديقش تطبيق داده است.

مانند اينكه وقتى شارع امر به نيكى به والدين كرد، گونه‌ها و كيفيت هاى مختلف نيكى كردن هر چند در گذشته زمان معمول نبوده مصداق آن حكم كلى خواهند بود، و اينكه دست فرزند براى اختيار كردن نوع نيكى باز است به هيچ وجه تشريع و بدعت محسوب نمى‌شود، بلكه تطبيق آن حكم كلى بر مصاديق به حساب مى‌آيد. حتى اگر كارى در گذشته نيكى و احسان محسوب نمى‌شده اما امروزه احسان محسوب شود نيز شامل دليل نيكى و احسان به والدين خواهد بود. هرگز فقيهى به خود