نكرده است. از اين رو هر فردى كه عنوان شعيره دينى بر او صدق كند- كه صدق اين عنوان را عرف تشخيص مى‌دهد- جزو افراد شعائر اللَّه خواهد بود و احكام شعيره شامل آن مى‌شود.

5- محال است حكم از موضوع خود تخلف كند

هر گاه يك فرد از افراد شعيره ايجاد شد و بر يكى از معانى دينى دلالت كرد، آن فرد مشمول ادلّه شعائر خواهد شد، و حكم لزوم تعظيم و حرمت اهانت به آن تعلق مى‌گيرد. پس از تحقق موضوع محال است كه حكم روى آن نرود، و يا بعد از تعلّق حكم از او سلب شود. زيرا موضوع و حكم همانند علت و معلول مى‌باشند؛ هر گاه موضوع آمد حكم هم قهرا خواهد آمد، و هر گاه موضوع باقى بود حكم هم باقى خواهد بود، و هر گاه موضوع منتفى شد حكم هم منتفى خواهد شد.

محال است با وجود موضوع حكم بر آن مترتب نشود و يا با زوال موضوع حكم باقى بماند.

مثلًا وقتى شارع مطلق مسكر را موضوع حرمت قرار داد، محال است مسكرى وجود داشته باشد اما حرام نباشد، تخلف حكم از موضوع محال، و مخالف فرض موضوعيّت موضوع است.

با توجه به آنچه تا كنون گفته شد از اين اوامر و احكامى كه نسبت به لزوم تعظيم وتكريم، وحرمت اهانت به شعائر وارد شده استفاده مى‌شود كه:

دست عرف براى تطبيق اين حكم بر هر مصداقى از مصاديق شعيره‌