خلاصه آنكه: اين شعار به خودى خود معنى و مفهومى ندارد و از مدلول خود كسب معنى و مفهوم مى‌كند، و به عبارت ديگر فانى در معنى و مفهوم خود مى‌شود، همانند الفاظ كه از معنى خود كسب شرافت يا دنائت مى‌كند.

بنا براين اگر شعار و يا علامتى بازگو كننده يكى از معانى دينى و مايه اظهار و تبليغ دين باشد به آن شعائر دينى گفته مى‌شود، و به همان نسبت كسب ارزش و اعتبار مى‌كند. اين شعائر ممكن است نشانه‌هايى جغرافيايى مانند مكان بدر يا غدير خم، يا نشانه‌هاى زمانى مانند زمان تولد پيامبر اكرم و هجرت او و زمان وقوع وقايع مهم، و يا نشانه‌هايى ديگر مانند يك سرى آيينها و رسوم و تقاليدى كه ريشه در فرهنگ دينى و اسلامى دارد. هر كدام از اين شعائر به نسبت ارتباطى كه با آن معنى دينى دارند كسب ارزش و اعتبار ميكنند و اهانت به اين شعيره اهانت به آن معنى دينى محسوب مى‌شود.

ممكن است خود اين نماد و يا آيين و يا اثر ارزشى نداشته باشد اما چون به عنوان رمز و نشانه ارتباط با امرى والا و بالا و خدائى قرار گرفته است اهانت به آن اهانت به معنى و مفهومى است كه در بر دارد.

همانطور كه در آثار ملّى و باستانى يك كشور و ملت به ارزش خود آن اثر نگاه نمى‌كنند، بلكه به آن چيزى مى‌نگرند كه آن اثر معرف اوست.

از اين رو برخى اشيائى كه از نظر ظاهر هيچ قيمتى ندارند به جهت اينكه شعار مليّت و رمز هويّت شده‌اند از ارزش بسيار بالايى برخوردار مى‌شود.

هر چه اين ارتباط قويتر و بيشتر باشد ارزش و اعتبار شعيره بالاتر