همينطور است اكثر نمادها و شعارها و علامتهايى كه براى امرى وضع مى‌شود، يا اعمال و رفتار وآيينهاى خاصى كه هر ملتى براى خود دارند. هيچ گاه شعار يك دولت يا يك موسسه و يا آيينها و رسوم يك ملت قبل از قرار دادن و وضع، به خودى خود شعار و علامت نيستند ودلالتى بر آن ملت يا موسسه ندارند، و اگر اين وضع و قرار داد و اعتبار نباشد هيچ گاه انسان به عقل خودش يا به طبع نمى‌فهمد كه اين شعار چه چيزى است، زيرا دلالت آن عقلى و طبعى نيست بلكه دلالت آن وابسته به وضع و قرارداد است.

پس ماهيت شعائر دين علامتى حسى براى يكى از معانى دين است ولى اين علامت نه تكوينى است و نه طبعى بلكه دلالتى است وضعى و قرار دادى. بنابر اين هر چيزى را كه عقلا در طول زمان جعل كنند كه دلالتى بر يكى از معانى دينى داشته باشد، يا به هر نحو ديگرى چنين دلالتى پيدا شود آن چيز شعيره دينى خواهد بود. و پس از آنكه شعيره دينى شد امر به تعظيم شعائر شامل آن خواهد شد. زيرا همانطور كه گفتيم در امورى اعتبارى شارع تنها آن چيزى كه نزد عقلا موجود است را امضا ميكند، نه اينكه خود وجودى براى آن درست كند.

قابل توجه اين است كه: عقلا با وضع و جعل چيزهاى به عنوان شعار و علامت تنها براى حكم شرعى موضوع درست مى‌كنند، نه اينكه جعل حكم به دست آنها باشد. وقتى عقلا براى يكى از معانى دينى علامتى را وضع كردند آن چيز شعيره و شعار و علامت دين خواهد شد، وعلامت بودن و شعيره بودن آن نيازى به امضاى شارع ندارد،