چگونه ضرر باشد در حالى كه از توحيد تا معاد، از طهارت تا ديات، از اخلاق وآداب همگى وابسته به اوست؟ واگر اين شعائر از بين برود تمامى دين از بين خواهد رفت وچيزى از آن نخواهد ماند، مگر مشتى خرافات وظلمات، همان چيزى كه در ساير اديان تحريف شده مشاهده مى‌كنيم.

چگونه ضرر باشد و حال آنكه اين شعائر حيات طاغوتهاى روزگار را به چالش كشيده، و آنها را هميشه هراسان از اين عزاداريها نگه داشته است، و به همين سبب از گذشته زمان تا به امروز با تمام قوا سعى در كمرنگ كردن اين شعائر و عزادارى‌ها و زيارت رفتن‌ها هستند؟

چگونه ضرر باشد و حال آنكه چنين شعائرى سبب تقويت روحيه سربلندى و عزت و زير بار ظلم نرفتن در جوامع ايمانى است كه داد مستكبران عالم را در آورده است؟

چگونه ضرر باشد و حال آنكه سبب تقويت روحيه ايمانى جوامع بوده و سد محكمى در برابر تهاجمات روز افزون فرهنگى دشمنان است؟

چگونه ضرر در اين شعائر صدق كند و حال آنكه قوام دين به اين شعائر است، و تمام دين را همين شعائر حفظ ميكند؟

اين شعائر علاوه بر منافع لايتناهى اخروى منافع بيشمار دنيوى نيز دارد. از اين رو حتى اگر قاعده فوق را نسبت به منافع اخروى نپذيريم و ملاك نفع و ضرر را تنها منافع دنيوى بدانيم، به هيچ وجه نمى‌توان از منافع بيشمار دنيوى اين شعائر چشم پوشى كرد. پس در اين شعائر- با تحفظ بر عنوان شعيره بودن- ضرر موضوعاً منتفى است چه به لحاظ