معرفى كند. آن‌گاه مردى آمد و گفت. . . من شما را درباره‌اش خبر مى‌دهم. همانا صاحب نقب از شما سه تقاضا دارد: اسم او را در نامه به خليفه ننويسيد، چيزى به او اختصاص ندهيد و نپرسيد كه ازچه طايفه‌اى است. گفت: اين تقاضاها را پذيرفتم. گفت: او منم. پس از آن مسلمة هر وقت كه نمازمى‌خواند مى‌گفت: پروردگارا مرا با صاحب نقب محشور گردان. [1]

اين نمونه‌اى از كار لشكريان اسلام است كه در كارشان اخلاص مى‌ورزند و براى كسب رضايت خداوند، جان خويش را فدا مى‌كنند.

ويژگى دهم: راز دارى

عادت فرماندهان بر اين جارى است كه پيش از آغاز هر نبردى اذهان را آماده مى‌كنند. اما اسرار جنگ را بر مردم مى‌پوشانند و براى دستيابى به اسرارى هرچه بيش‌تر از دشمن، تلاش مى‌كنند. بنابر اين پيروزى يا شكست فرماندهان به ميزان شناخت آنان دربارۀ آمادگى‌هاى نيروى دشمن و نيز ميزان حفظ اسرار نيروهاى خودى بستگى دارد.

رسول خدا (ص) بر اهميّت حفظ اسرار به‌خوبى آگاه بود، و آن را در بيش‌تر جنگ‌ها حتى از نزديك‌ترين افرادش پنهان مى‌داشت و در هيچ جنگى، جز تبوك [2]، مقصدش را براى كسى روشن نساخت؛ كه آن هم به مقتضاى مشقت و سنگينى كار و دور بودن تبوك از مدينه بود.

پيش از جنگ خندق كه مشركان ده هزار جنگجو را، بجز يهود، براى تهاجم به مدينه بسيج كردند، رسول خدا (ص) از طريق مردان اطّلاعاتى‌اش در مكّه و قبايل عرب، از