مانند مال، زنان زيباروى، وعدۀ پست و مقام و آيندۀ درخشان و امثال آن قرار مى‌گيرد. در صورتى كه فردى قانع و خويشتندار نباشد، در برابر مظاهر فريبندۀ دنيوى مى‌لغزد و به ورطۀ شهوت‌هاى نفسانى در مى‌افتد و وظيفه‌اش را وامى‌گذارد. از راه حق سرپيچى مى‌كند و با محروم ساختن دولت و ملت خود از نتيجۀ تلاش خويش، آنان را در معرض خطر قرار مى‌دهد و مايۀ شرّ مى‌گردد. [1]

پس لازم است كه از دركى عميق برخوردار باشد و با اخلاص كامل و امانت و وفادارى به اداى وظيفه بپردازد و هنگامى كه نياز به فداكارى باشد، براى رسيدن به هدف و اجراى دستورات فرماندهى از آن دريغ نورزد. [2]

هنگامى كه عنصر اطّلاعاتى مخلص باشد و رضايت خداوند و خدمت به وطنش را مدّ نظر داشته باشد، از نابودى و مرگ هراس ندارد و در نتيجه رياكارى و شهرت طلبى نيز در وجودش راهى ندارد، بلكه هدفى برتر و بالاتر را كه همان انجام وظيفۀ الهى باشد دنبال مى‌كند.

از ابو موسى اشعرى نقل شده است كه از رسول خدا (ص) پرسيده شد، مردى كه از سر شجاعت يا از سر غيرت يا از روى ريا مى‌جنگد، كدام در راه خداوند است؟ رسول خدا (ص) فرمود:

كسى كه براى اعتلاى كلمة الله مى‌جنگد؛ او در راه خداست. [3]

مَسلمة بن عبدالملك بن مروان، (وفات 120 ه‌) دژى را محاصره كرد. او از لشكريان خواست به يكى از نقب‌هاى دژ وارد شوند، ولى هيچ كس حاضر نشد. آن‌گاه مردى از ميان لشكر بيرون آمد و وارد نقب گرديد و خداوند آن را بر او و بر ديگران گشود. پس مَسلمه ندا داد كه صاحب اين نقب كجاست؟ هيچ كس پاسخ نداد. پس ندا كرد و قسمش داد تا خود را