اشكال مردود است؛ زيرا سود پيوند مردم با عترت، به خود آنان مى‌رسد نه به عترت.

پيامبر 6 در حقيقت، نگران مردم بوده است نه خاندان خويش. برخى نيز گفته‌اند، اگر مراد از قربى عترت پيامبر 6 است، با آيه‌ «وَ ما تَسْئَلُهُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ» (يوسف/ 104) ناسازگار است (همان). بطلان اين اشكال نيز بسان اشكال پيش روشن است؛ زيرا مودّت اهل بيت (ع) بنابر نظريّه شيعه از باب مجاز «اجر» خوانده مى‌شود و در حقيقت، سودى كه در اين ميان پديد مى‌آيد نصيب مردم مى‌شود نه عترت. علاوه آنكه آيه بنابر اين نظر، مدنى است و مسلمانان مدينه به عصمت پيامبر 6 معتقد بودند و چنين اتّهام‌هايى را در حقّ پيامبر 6 به هيچ روى وارد نمى‌دانستند. وانگهى، اگر بتوان اين اتّهام را محتمل دانست، بايد در بسيارى آيات ديگر نيز آن را ملحوظ داشت؛ همانند آنجا كه قرآن اطاعت مطلق از پيامبر 6 را واجب مى‌داند (آل عمران/ 32 و 132؛ مائده/ 92 و ...) و همچنين است آيه خمس (انفال/ 40) و ازدواج‌هاى پيامبر 6.

دوستى ذوى القربى در اين آيه، عبارت است از قبول ولايت و رهبرى امامان معصوم (ع) كه رهبرى پيامبر و ولايت الهى را تداوم مى‌بخشد. اين امر همانند قبول نبوّت، مايه سعادت انسان‌ها است و سود آن به پيروان اسلام مى‌رسد نه كسانى كه مسلمانان از آنان پيروى مى‌كنند (تفسير نمونه‌، 2/ 406).

روايات:

روايات فراوانى از طريق شيعه و سنّى نقل شده‌اند كه بر درستى نظريّه شيعه گواهى مى‌دهند، از جمله:

الف.

گفته‌اند كه چون آيه مودّت نازل شد، از پيامبر 6 پرسيدند: «يا رسول اللَّه! خويشاوندان تو كيانند كه مودّت آنان بر ما واجب است؟» فرمود: «على و فاطمه و دو فرزند آنان.» و اين پاسخ را سه بار بر زبان آورد (احقاق الحق‌، 3/ 2؛ تفسير قرطبى‌، 8/ 5843 به نقل از تفسير نمونه‌/ 20/ 410).

ب.

چون علىّ بن الحسين (ع) را به اسارت بر دروازه دمشق آوردند، مردى شامى گفت: «خداى را سپاس كه شما را كشت و از ريشه بركند!» حضرت بدو فرمود:

«آيا قرآن خوانده‌اى؟» گفت: «آرى!» فرمود: «سوره‌هاى حاميم را خوانده‌اى؟» گفت: «نه.» فرمود: «آيا اين را خوانده‌اى كه: قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌؟» گفت: «آيا شما همانانيد كه اين آيه فرموده است؟» فرمود: «آرى.» (الدّرّ المنثور، 6/ 7؛ تفسير نمونه‌، 20/ 413)