شكست دانست. وانگهى، روايات معتبرى در باب قيام و مبارزه با فساد و جهاد و امر به معروف و نهى از منكر و سيره امامان (ع) نقل شده‌اند كه با اين دسته از روايات ناسازگارند.

ب. وظايف عصر غيبت:

غايب بودن امام معصوم (ع) وظايف و تكاليفى ويژه براى شيعيان مى‌آفريند. محققين در بيان وظايف شيعه در عصر غيبت به اين گونه از وظايف مى‌پردازند و با استفاده از آيات و روايات وظايفى را براى شيعيان برمى‌شمارند. عالم فقيه سيد محمّد تقى موسوى اصفهانى (ره) در كتاب‌ مكيال المكارم فى فوائد الدعاء للقائم‌ به تفصيل در اين باره سخن رانده است و هشتاد وظيفه از وظايف شيعيان را برشمرده است. برخى از اين وظايف عبارت‌اند از:

1. كسب معرفت درست از امام زمان (ع).

امام‌شناسى از بنيادهاى اعتقادى شيعه است و بنابر آن، شيعيان در هر عصرى بايد امام معصوم (ع) را بشناسند و از او معرفتى درست و استوار به دست آورند.

در رواياتى از پيامبر اسلام 6 نيز بدين وظيفه اشارت رفته است؛ همانند روايتى كه مى‌فرمايد: «هر كس بميرد به حالى كه امام زمان خويش را نمى‌شناسد، به مرگ جاهليّت مرده است.» (الاصول من الكافى‌، 1/ 377) وظيفه شناخت امام (ع) در عصر غيبت به صورتى اكيدتر خود مى‌نمايد؛ زيرا بنابر روايات، در اين روزگار زمينه شبهات و انحرافات بيش‌تر است و شيعيان به آزمون‌هاى دشوار گرفتار مى‌آيند و بسيارى از آنان مى‌لغزند و از راه به در مى‌روند. از اين رو امامان معصوم (ع) پيروان خويش را سفارش كرده‌اند كه در عصر غيبت به خدا پناه آورند و از او بخواهند تا با شناخت ژرف و استوار از امام، ايمن مانند و از لغزش در دين مصونيت يابند (ر. ك. الاصول من الكافى‌، 1/ 336 و 337؛ امامت و مهدويّت‌، 2/ 259- 191). 2. انتظار فرج و دعا براى ظهور (انتظار). 3. رعايت ادب در نام بردن امام زمان (ع): در عصر غيبت نبايد نام مبارك امام زمان (ع) را بر زبان آورد؛ بلكه بايد از او با القاب خجسته‌اش ياد كرد؛ همانند حجّت، قائم، مهدى و صاحب الامر (ع). روايات و آراى علما در اين باره بسيارند. بنابر برخى از آنها به هيچ روى نبايد نام آن حضرت- يعنى م، ح، م، د- را بر زبان آورد. برخى علما