بدن، روح همچنان زنده مى‌ماند و زيست مى‌كند. علماى اسلام برآن‌اند كه روح در مقايسه با بدن اصالت دارد و بدن در مرتبت نازل او جاى دارد (الميزان‌، 13/ 130).

براى اثبات وجود و اصالت روح گفته‌اند، همه اجزاى مادّى بدن همواره در حال تغيير و جايگزينى‌اند. سلول‌هاى بدن مى‌ميرند و سلول‌هايى ديگر بر جاى آنها مى‌نشينند؛ امّا خود انسان همان است و دگرگون نمى‌شود. اين نشان مى‌دهد كه انسان جز اجزاى مادّى، حقيقتى ديگر دارد كه ثابت و ماندگار است و تغيير نمى‌پذيرد و مرگ ندارد و عامل وحدت شخصيّت او است و اين همان روح است (تفسير نمونه‌، 12/ 263 و 264). بنابر آموزه‌هاى اسلامى، روح انسان جاودانه است و نابودى نمى‌پذيرد و از اين رو، با مرگ انسان، چيزى از روح او كم نمى‌شود (المبدأ و المعاد، 313؛ الميزان‌، 1/ 352- 350).

قرآن كريم نيز زندگى پس از مرگ را قطعى شمرده است (بقره/ 154؛ سجده/ 10 و 11) و از سويى ديگر، جسم آدمى پس از مرگ مى‌پوسد و از ميان مى‌رود. اين نشان مى‌دهد كه چيزى جز بدن، زنده مى‌ماند (احقاف/ 14؛ زمر/ 72). بدون اثبات بقاى روح، وحدت و يگانگى انسان دنيوى و اخروى اثبات‌ناپذير است و معاد نيز- كه از اصول دين است- معنا نمى‌يابد (الميزان، 13/ 209 و 210). علماى اسلام معتقدند كه چون روح مجرّد و منزّه از مادّه است، جاودان و ماندگار مى‌ماند. از دلايل تجرّد روح، پديده رؤيا است كه گاه آدمى را از آينده خبر مى‌دهد (صافات/ 102). اگر دستگاه ادراكى انسان تنها از مادّه باشد، نخواهد توانست از آنچه هنوز در جهان پيش نيامده است، آگاه گردد؛ زيرا مادّه محصورِ زمان و مكان است (المبدأ والمعاد، 319؛ الميزان‌، 17/ 269).