و حواريون از مرقد خويش بيرون آمده و به آسمان‌ها رفته است و در آخر الزمان، بارى ديگر برمى‌گردد و بشر را نجات مى‌دهد (خلاصة الاديان‌، 160).

كتب دينى مسيحى:

كتاب مقدّس‌ داراى دو بخش است: عهد قديم‌ يا تورات‌ و عهد جديد يا انجيل‌. بخش دوم تنها نزد مسيحيان مقدس است. عهد جديد شامل چهار انجيل متى‌، مرقس‌، لوقا و يوحنّا و نيز اعمال رسولان‌ و نامه‌هاى پولس حوارى است. كلمه «انجيل»، يونانى و به معناى بشارت است. محتواى‌ اناجيل، زندگى‌نامه و بيانات اخلاقى و پندهاى حضرت عيسى (ع) است. جز اناجيل چهارگانه‌، اناجيل‌ ديگرى نيز ميان مسيحيان رواج داشته‌اند؛ اما كليساى مسيحى همه را جز چند انجيل‌ ياد شده، بى اعتبار شمرد و از رواج انداخت (همان، 168؛ آشنايى با تاريخ اديان‌، 155). در عهد جديد خبرى از احكام شرعى نيست و مسيحيان در اين باره به همان كه در عهد قديم‌ آمده است، پاى بندند. از اناجيلى‌ كه به دست كليسا از اعتبار افتاد، انجيل برنابا (م. 61. م) است. محتواى اين‌ انجيل‌ با ديگر اناجيل‌ متفاوت است و عيسى (ع) را پسر خدا نمى‌داند و جنبه الوهى وى را نفى مى‌كند و بر آن است كه عيسى (ع) را به صليب نياويختند؛ بلكه مردى يهودى را دار زدند و مردم گمان بردند كه او عيسى فرزند مريم است (آشنايى با تاريخ اديان‌، 155).

پولس رسول:

مبلّغ مشهور مسيحيّت در قرن نخست ميلادى است. پولس نخست يهودى بود و با مسيحيت مبارزه مى‌كرد؛ اما گويند در پى انقلابى روحى به كلى دگرگون گشت و به مسيح ايمان آورد و خويشتن را وقف تبليغ مسيحيت در مغرب زمين ساخت و سرانجام پس از مدت‌ها حبس در زندان به دستور نرون پادشاه روم به قتل رسيد. پولس براى عيسى (ع) مقامى برتر از مسيح يهود قائل شد. او مسيح را نجات‌دهنده‌اى مى‌دانست كه آمده است تا ملكوت الهى را بر زمين حاكم سازد. آموزه رجعت را- كه ريشه يهودى دارد- وى به مسيحيت راه داد و همچنين آموزه گناه و رستگارى را. يهوديان بر آن بودند كه حضرت آدم (ع) گناه كرد و از بهشت رانده شد و اثر اين گناه تا ابد دامان فرزندان او را گرفته است. پولس گفت: عيسى (ع) موجودى آسمانى است و طبيعت خدايى دارد؛ اما خود را تنزل‌