دين فطرى: آيين آسمانىِ هماهنگ با فطرت انسان‌

فطرى بودن دين به اين معنا است كه با گرايش‌ها، نيازها و بُعد ثابت و ذاتى انسان هماهنگ و سازگار است و به عبارتى ديگر، تشريع با تكوين همراهى مى‌كند (تفسير الميزان‌، 16/ 183). دين در صورتى مى‌تواند در هر زمان و مكانى، وجود و بقا بيابد كه با بُعد ثابت حيات انسان- فطرت (فطرت)- هماهنگ باشد. انسانيّت انسان، به فطرت او است و اسلام، آيين فطرت است؛ بدين معنا كه آموزه‌هايش با فطرت سازگار و همراه است (همان؛ مجموعه آثار شهيد مطهّرى‌، 3/ 451). مهمترين علّت جاودانگى آيين اسلام همين است.

***

دين مسيحيت‌

از اديان بزرگ آسمانى و آيين حضرت عيسى بن مريم (ع) است. مسيحيان، حضرت عيسى (ع) راChristian به معناى مسيح و يونانى زبانان‌Christos مى‌خوانند.

اناجيل‌ موجود بر آن‌اند كه مادر حضرت عيسى (ع) باكره بوده و فرزند خويش را به گونه‌اى غير طبيعى به دنيا آورده است؛ اما با اين حال، او را فرزند يوسف نجار مى‌دانند. عيسى (ع) در بيت‌اللحم زاده شد و در ناصريه پرورش يافت. تولد او را چهار تا هشت سال پيش از مبدأ تاريخ ميلادى احتمال داده‌اند. در سى سالگى به دست حضرت يحيى (ع) غسل تعميد يافت و همانند او به موعظه و تذكير و تعليم خلق پرداخت. حضرت عيسى (ع)، دوازده حوارى يا رسول داشت كه تعاليم او را ميان مردمان مى‌گستراندند (خلاصة الاديان‌، 151؛ اديان زنده جهان‌، 328؛ آشنايى با اديان بزرگ‌، 112). چون عيسى (ع) به تبليغ دين خويش همت گماشت، رهبران يهود نخست با او مخالفتى نكردند؛ اما آن گاه كه دريافتند تعاليم او سلطه آنان را بر نمى‌تابد و مردمان را آگاه و هوشيار مى‌سازد، راه ناسازگارى و دشمنى در پيش گرفتند و سرانجام شوراى عالى يهود در اورشليم، عيسى (ع) را به مرگ محكوم كرد. مسيحيان معتقدند كه حضرت عيسى (ع) همراه دو تن ديگر به صليب كشيده شده و جان باخته است؛ اما پس از سه روز در پيش چشم مادرش مريم (س)