خديجه ازدواج كرد كه زنى پاكدامن و ثروتمند بود. خديجه همه دارايى خويش را در اختيار محمّد 6 گذاشت و از اينجا بود كه آن حضرت توانست مستمندان مكّه را يارى دهد و از رنج و فقر و تنگدستى آنان بكاهد (زندگى و آئين محمّد، 19). پيامبر اسلام 6 درس ناخوانده (امّى) بود.

قرآن نيز از اين حقيقت ياد كرده است (عنكبوت/ 48). پيش از بعثت هيچ‌گاه بتى را سجده نكرد و گرد گناه و زشتى در نيامد. از آغاز زندگى در تأييد الهى بود و بنابر روايت، خداوند بزرگ‌ترين فرشته خود را مأمور كرده بود او را به محاسن اخلاق بيارايد (نهج البلاغه‌، خ 234). بسيار شجاع و دلير بود. نقل است كه در نوجوانى، همراه قريش، براى دفاع از حقوق بينوايان و ستمديدگان در جنگى شركت جست. قريش در اين جنگ به پيروزى رسيد و آن حضرت محبوبيّتى فراوان از اين گذر به دست آورد (سيّد المرسلين‌، 1/ 244). در جوانى عضو پيمان حلف الفضول گشت كه هدف آن، دفاع از حقّ ستمديدگان بود (همان، 250). پس از آنكه با خديجه ازدواج كرد، ديگر در پى بازرگانى نرفت و دوران خلوت و عبادت در انزوا را آغاز كرد. به غار حراء مى‌رفت و به عبادت و تفكّر و تدبّر مى‌پرداخت. ماه رمضان، مكّه را به كلّى ترك مى‌كرد و گوشه خلوت مى‌گزيد و به تفكّر و عبادت و تهجّد روى مى‌آورد.

سرانجام در 27 رجب، 13 سال پيش از هجرت/ 610 م. جبرئيل (ع) بر او ظاهر شد و نخستين آيات قرآن را بدو ابلاغ كرد و بدين سان، رسالت حضرت محمّد 6 آغاز گشت (علق/ 1- 5). سه سال به صورت نهانى دين اسلام را تبليغ كرد و آن‌گاه مأموريّت يافت تا دعوت خويش را آشكار كند (حجر/ 94) و اين، دشمنى و بدخواهى و آزارهاى قريش را همراه آورد. پس از مرگ خديجه (س) و ابوطالب (ع)- حامى با نفوذ پيامبر 6- آزارهاى كفّار مكّه بالا گرفت. پيامبر 6 در فرصتى كه پيش آمد، گروهى از بزرگان يثرب را به دين خويش خواند و آنان اسلام آوردند و اين رويداد مقدّمات هجرت مسلمانان به يثرب را فراهم آورد.

پس از آنكه پيامبر 6 و پيروانش به يثرب هجرت كردند، اين شهر نام «مدينة النّبى» به خود گرفت. پيامبر 6 در اين شهر حكومتى تشكيل داد و اختلافات ديرينه‌