نظر به اصلاح خُلق و خوى مردمان دارد و ارزش‌هاى اخلاقى را هدف گرفته است؛ چونان كه پيامبر اسلام 6 فرموده است: «جز اين نيست كه من براى به كمال رسانيدن مكارم اخلاق برانگيخته شدم.» (مستدرك الوسائل‌، 11/ 187)

***

بهشت: جاى ابدى رستگاران در جهان آخرت‌

جايى است خوش آب و هوا و فراخ و پُر نعمت و آراسته كه نيكوكاران پس از مرگ، در آن جاودانه مى‌شوند (فرهنگ معين). در نظرگاه قرآن، مؤمنان و صالحان سرانجام به جايى ابدى به نام «جنّت» مى‌روند و زندگى پرنعمت و خوشى را در پيش مى‌گيرند. بنابر آيات قرآن، اين وعده الهى، قطعى است (مريم/ 61). از نام‌هاى ديگر بهشت مى‌توان به فردوس، جنّة المأوى، جنّة النّعيم، جنة الخلد و جنة عدن اشاره كرد (ص/ 50). قرآن از دو بهشت ياد كرده است: يكى در عالم برزخ كه موقّت است و ديگر در آن جهان كه جاودان است (الرّحمن، 46؛ پيام قرآن‌، 6/ 334). بنابر روايات بزرگان معصوم (ع) مناظر بهشت هر چشمى را خيره مى‌كنند و نعمت‌هايش پايان نمى‌پذيرند و شادى‌اش از ميان نمى‌رود و اقامت در آنجا هميشگى است. كسى در آنجا آسيب نمى‌بيند و هراسى ندارد و زندگى در آنجا به كام بهشتيان است (ميزان الحكمة، 1/ 434 و 2624؛ پيام قرآن‌، 6/ 304- 229). قرآن كريم، بهشت را ابدى و ماندگار خوانده (فرقان/ 15 و 16) و وسعت آن را به اندازه زمين و آسمان دانسته است (آل عمران/ 133).

اينكه برخى نعمت‌هاى بهشتى، مادّى‌اند، موجب شده است كه مشهور بر آن روند كه بهشت، مكانى جسمانى است (گوهر مراد، 660؛ پيام قرآن‌، 6/ 336- 323). البتّه اين مكان، در ظواهر عالم جسمانى ما نيست؛ بلكه در حجب آسمان‌ها و زمين است. از اين رو است كه بهشت آشكار نمى‌شود مگر پس از ويران شدن اين عالم جسمانى و فساد و اضمحلال اجرام سماوى و به پايان رسيدن دنيا (الشّواهد الرّبويّة، 300؛ پيام قرآن‌، 6/ 344- 338).

همچنين مشهور بر آن رفته‌اند كه بهشت‌