در ديده ديگران بود و هر كسى را در تأثير خويش مى‌گرفت.

از ديگر فضائل امام باقر (ع) است:

عبادت و راز و نياز، فروتنى، مهم شمردن امر آخرت، سخاوت و كار و كوشش (اعيان الشيعه‌، 1/ 653- 651).

امامت:

امامت امام باقر (ع) را مى‌توان به نصّ پيامبر 6 و وصيّت امام پيشين ثابت كرد. پيامبر اسلام 6 در روايتى، نام مبارك او را به عنوان پنجمين خليفه و وصىّ خويش آورده و فرمانبردارى او را بر مسلمانان واجب دانسته است (ينابيع المودّة، 554). نقل است كه حضرت زين العابدين (ع) پيش از شهادت، فرزندان خويش را گرد آورد و حضرت باقر (ع) را وصىّ خود خواند و امر ديگر فرزندان را نيز بدو سپرد (بحارالانوار، 46/ 230). افزون بر اين، برترى و كمال آن امام همام (ع) بر ديگران، دليلى ديگر بر امامت او است.

شكّى در اين نيست كه همه اهل آن روزگار، آن حضرت را اعلم و افضل مى‌دانسته‌اند (الصّواعق المحرقة، 201).

روزگار امامت:

امام باقر (ع) در روزگار طفوليت بود كه همراه كاروان جدّ گرامى‌اش، حضرت حسين بن على (ع)، به كربلا رفت.

آن امام ارجمند (ع) چهار سال با امام حسين (ع) و سى و چهار سال با پدر گرامى‌اش زيست و به سال 95 ه. به امامت رسيد و حدود بيست سال امامت كرد.

حاكمان معاصر امامت او عبارت‌اند از:

وليد بن عبدالملك، سليمان بن عبدالملك، عمر بن عبدالعزيز، يزيد بن عبدالملك و هشام بن عبدالملك (اعلام الورى‌، 259).

مهم‌ترين ويژگى روزگار امامت امام باقر (ع) آن بود كه فرصتى براى راه انداختن نهضتى علمى و فكرى پيش آمد. امام از اين فرصت بهره جست و شاگردان برجسته‌اى تربيت كرد و فرهنگ شيعى و آموزه‌هاى راستين اسلام را گسترانيد. پيش از آن، ديگر امامان تنها مجال يافتند از كيان اسلام به دفاع برخيزند و بقاى دين را پى جويند؛ زيرا بنيان دين آسمانى با خطرى جدّى رو به رو گشته بود. در روزگار امام باقر (ع) مى‌بايد آنچه امامان پيشين حفظ كرده بودند، به ميان جامعه مى‌رفت و گسترش مى‌يافت.

بدين سان، مى‌توان عصر امامان معصوم (ع) را دو دوره دانست: يكى دوره تثبيت و ديگر دوره ترويج. امامت امام باقر (ع) در دوره دوم جاى داشت و وقت آن بود كه تعاليم دينى از حلقه شيعيانى معدود به‌