و فقهى اسلامى از روايات آن امام همام (ع) سرشار است.

2. گذشت و بردبارى:

امام (ع) صبرى شگفت در برابر خطاهاى ديگران از خويش نشان مى‌داد و به آسانى مى‌گذشت و بدى‌ها را با نيكى پاسخ مى‌داد.

3. شجاعت:

امام سجّاد (ع) هر چند از خطاى مردمان مى‌گذشت، امّا در برابر ستمگران و بيدادگران مى‌ايستاد و با آنان مدارا نمى‌كرد.

4. سخاوت و كرم.

5. انفاق فراوان:

امام سجّاد (ع) آشكار و پنهان، بينوايان را از سخاوت و كَرَم خويش بهره‌مند مى‌ساخت و گاه به صورت ناشناس به يارى آنان مى‌شتافت.

6. آزاد كردن بندگان به راه خدا

. 7. فصاحت و بلاغت:

كتاب‌ صحيفه سجّاديّه‌ و رسالة الحقوق‌، گوشه‌اى از فصاحت و بلاغت امام سجّاد را نمايان مى‌سازند و گواهى بر مراتب فضل و دانش اويند.

8. ورع و پارسايى‌

. 9. احسان به پدر و مادر

. 10. رفق و مدارا

حتى با حيوانات.

11. هيبت و عظمت:

حتى دشمنان هنگام رويارويى با امام سجّاد (ع) از آن حضرت متأثّر مى‌گشتند (اعيان الشّيعة، 1/ 634- 631).

امامت:

بنابر نصّ پيامبر اسلام 6 و اميرمؤمنان (ع) و نيز وصيّت امام حسين (ع)، امام چهارم حضرت على بن الحسين (ع) است (مصنّفات شيخ مفيد، 11/ 138 و 139؛ الغيبة، 91). افزون بر اين، برترى علمى و عملى امام سجّاد گواه بر اين است كه پس از شهادت حضرت حسين بن على (ع) او شايسته خلافت و امامت است. چون، امام حسين بن على (ع) عليه حكومت اموى قيام كرد و راهى كربلا شد، فرزندش حضرت سجّاد نيز همراه او بود. امام زين العابدين (ع) در اين هنگام، بيست و سه ساله بود و ميان راه بيمار گشت. بيمارى چنان شدّت يافت كه آن حضرت ناى حركت نداشت. با اين حال، از پدر جدا نشد و او را تنها ننهاد.

مصلحت الهى بر آن گشت تا او در كربلا شهيد نگردد و امامت مسلمانان را بر عهده گيرد و پيام كربلا را زنده نگاه دارد و نهضت امام حسين (ع) را دوام و قوام بخشد. خطبه‌هاى آگاهى‌بخش امام، پس از ماجراى كربلا در كوفه و شام و تأثير آن بر بيدارى مسلمانان، گواهى است بر اين حقيقت (الملهوف‌، 228- 199).

روزگار امامت:

آغاز امامت حضرت سجّاد (ع) با شدّت يافتن انحراف خاندان بنى اميّه همراه بود و از اين رو، روزگار آن امام همام (ع) را مى‌توان داراى حسّاسيّتى ويژه دانست. پنج تن از امويان در سال‌هاى‌