بيش‌تر اين سروده‌ها از اشعار حماسى بهره گرفته‌اند تا در جهت تقويت روحيۀ رزمندگان و مردم پشت جبهه مؤثر باشند. اين سرودها با بشارت پيروزى رزمندگان، ستايش آنان، اميدوار كردن آن‌ها به خدا و معنويات و گوشزد كردن فرمان رهبر، رزمندگان و مردم را به حضور فعالانه در جبهه تشويق مى‌كردند و طبل نظامى در تمامى آن‌ها، پايۀ ريتميك اركستر محسوب مى‌شد و ريتم‌هاى مخصوص موسيقى رزمى را در كنار گروه همسرايان سرود اجرا مى‌كرد.

در مارش‌ها، سازهاى كوبه‌اى و ملودى كه معمولاً از سازهاى پرقدرتى مانند شيپور، ترومپت و كلارينت و به طور كلى سازهاى بادى برمى‌خاست، با هم به اجراى واحد آهنگ مى‌رسيدند و همين، قدرت تأثيرگذارى آن‌ها را دوچندان مى‌كرد.

2. نوحه‌هاى رزمى

نوحه‌ها با كسب كيفيتى خاص، داراى ويژگى‌هايى شدند كه به آن‌ها امكان مى‌داد تا در كنار موسيقى رزمى، به عنوان شاخه‌اى از آن قرار بگيرند و طيف وسيعى از رزمندگان و مردم را در ايجاد روحيۀ رزم و مقاومت همراهى كنند.

از ويژگى‌هاى نوحه‌هاى رزمى در ايام دفاع مقدّس، مى‌توان به موارد ذيل اشاره كرد:

يك-سادگى ملودى‌ها و روانى اشعار؛

دو-ملموس بودن ملودى‌ها و اشعار؛

سه-ريشه داشتن ملودى‌ها در موسيقى محلّى و سنتى؛

چهار-تكرار يك جملۀ موسيقى در حدّى كه كاملاً به ذهن بنشيند؛