خداوندى را كه رسوايتان كرد و ماجرا و فتنه‌انگيزى شما را درهم شكست، زينب(س)بى‌هيچ درنگى فرمود:

أَلْحَمدُ لِلّٰهِ الَّذىٖ أَكْرَمَنٰا بِمُحَمَّدٍ(ص) وَ طَهَّرَنٰا بِكتٰابِهِ تَطْهيٖراً انَّمٰا يَفْتَضِحُ الْفٰاسِقُ و يُكَذَّبُ الْفٰاجِرُ

سپاس سزاوار خداوندى است كه ما را به وجود پيامبر گرامى داشت و با كتاب آسمانى‌اش پاك و پيراسته‌مان گردانيد.همانا تباهكار رسوا و فاسد تكذيب مى‌شود.

ابن زياد در تنگنا افتاد و براى يافتن گريزگاهى گفت:كار خدا را با خانواده‌ات چگونه يافتى؟ زينب(س) شكننده‌ترين ضربه را بر او فرود آورد و فرمود:

مٰا رَأَيْتُ الاّٰ جَميٖلاً،هٰؤلاءِ الْقَومُ كَتَبَ اللّٰهُ عَلَيْهِمُ الْقَتْلَ فَبَرَزُوا الىٰ مَضٰاجِعِهِمْ وَ سَيَجْمَعُ اللّٰهُ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُم يَا ابْنَ زِيٰاد،فَتَحٰاجُّونَ وَ تَخٰاصَمُونَ.فَانْظُرْ لِمَنِ الْفَلْجُ يَوْمَئِذٍ! هَبَلَتْكَ أُمُّكَ يَا ابْنَ‌مَرْجٰانَه!

من در كربلا جز زيبايى نديدم.خداوند شهادت را براى آنان مقدّر كرده بود؛به سوى مشهد خود شتافتند.به‌زودى خداوند تو و آنان را در يك‌جا جمع خواهد آورد و در پيشگاه الهى حجّت خود را اقامه خواهيد كرد.در آن روز خواهى ديد پيروزى و سربلندى و رستگارى از آن كيست؟ مادر به عزا و سوگت بنشيند پسر مرجانه!

صداى شكستن استخوان بيداد در دارالاماره پيچيد و هر پاسخى بر لبان خونخوار كوفه خشكيد.ابن زياد قصد حمله به زينب را داشت كه عمرو بن حُرَيْث او را آرام كرد و باز داشت. [1]