همين فرياد در سرسراى كاخ يزيد نيز پيچيد و يزيد را كه تمام شرايط را براى قدرت‌نمايى و برگزارى جشن پيروزى فراهم آورده بود،درهم شكست.در آن خطبۀ بلند-كه با حمد الهى آغاز مى‌شود و با اين جملۀ كوبنده و استخوان‌سوز ادامه مى‌يابد كه أَمِنَ الْعَدْلِ يَا ابْنَ الطُّلَقٰاء [1]-حضرت زينب(س) آخرين اميدهاى يزيد را ميراند و همۀ پرده‌ها را براى تماشاى حقيقت كنار زد و اين‌همه در حالى بود كه سر مبارك برادر را در طشت،پيش‌رو داشت و صداى چوبدستى يزيد كه بر لب‌ها و دندان‌هاى حسين(ع) مى‌نشست،در گوشش مى‌پيچيد.

تداوم انقلاب در خطبه‌هاى زينب(س) و سخنرانى امام سجّاد(ع)،گوياى اين حقيقت است كه راه نبايد ناتمام بماند؛به هر قيمتى و با هر شرايطى.

اين فرهنگ در انقلاب مقدّس اسلامى به‌ويژه سال‌هاى دفاع مقدّس ظهور و حضور داشت.شهيدان در وصيّت‌نامه‌ها،مادران،خواهران و همسران خود را به وظيفه و نقش زينبى دعوت مى‌كردند.

انقلاب كربلا زندگى،زايندگى و فزايندگى خويش و در يك كلمه«كوثر» بودن خويش را مديون كاروان سرفراز اسيران بود و انقلاب اسلامى نيز حيات خويش را مرهون همين شكيبايى،پيام‌رسانى و ايستادگى مادران، همسران،خواهران و فرزندان شهدا است.

هيچ‌گاه فراموش نمى‌كنيم كه آزادگان سرافراز دفاع مقدّس،در بند و زنجير دشمن-كه خطر در هر نفس در كنارشان نشسته بود-با خبرنگاران چگونه سخن گفتند و در نامه‌هاى خويش با چه ظرافت و زيركى نقش پيام‌رسانى خود را ايفا كردند.اين‌ها نشان آن است كه انقلاب و دفاع مقدّس تا