سرها را بر ترك اسب‌ها بسته بودند.يكى از سواران كه سر امام حسين(ع) را همراه آورده بود،در كاخ عبيداللّه بن زياد مغرورانه سرود:

اِملَأْ رِكٰابىٖ فِضَّةً أَوْ ذَهَباً اِنّى قَتَلْتُ السَّيِّدَ الُمحَجَّبٰا
و خَيرُهُم مَن يَذْكُرُونَ النَّسَبا قَتَلْتُ خَيْرَ النّٰاسِ أُمّاً وَ أَباً [1]

بر ركاب من نقره يا طلا بريزيد كه بزرگى نامدار را كشته‌ام؛كسى را كشتم كه پدر و مادر او بهترين پدر و مادر،و نسب و نژاد او برترين است.

كوفه را آراسته بودند.هيچ‌كس تصور نمى‌كرد زنان و كودكانى اسير كه از ساحل قتلگاه گذشته و گلبرگ تن شهيدان را ديده و تشنگى و گرسنگى چشيده و تازيانه و زخم خورده،توان فرياد زدن داشته باشند،امّا فرياد امام تبدار و بيدار،امام سجّاد(ع)،و سخنان زينب و امّ‌كلثوم فضا را دگرگون كرد.وقتى امّ‌كلثوم،دختر اميرالمؤمنين‌على(ع) فرياد زد:

يٰا أَهْلَ الْكُوفَه أَمٰا تَسْتَحُونَ مِنَ اللّٰهِ وَ رَسُولِهِ أَنْ تَنْظُرُوا الىٰ حَرَمِ النَّبِى؟ [2]

اى مردم كوفه از خدا و پيامبر شرمتان نيست كه به خاندان پيامبر اين‌گونه نگاه مى‌كنيد؟

و آن‌گاه كه مردم گريستند،امام سجاد(ع) فرمود:

أَلاٰ انَّ هٰؤلاٰءِ يَبْكُونَ وَ يَتَوَجَّعُونَ مِنْ أَجْلِنٰا فَمَنْ قَتَلَنٰا اذَنْ؟

اين مردم براى ما اشك مى‌ريزند و ناله مى‌كنند،پس خانوادۀ ما را چه كسانى كشته‌اند؟

و آن‌گاه كه خطبۀ شكوهمند حضرت زينب(س) طنين انداخت،همه چيز