ديده است.رسالت و مسؤوليت در كربلا تمام نمى‌شود كه آنان كه مانده‌اند سهم و نقشى عظيم‌تر از اصحاب پاكباز به عهده دارند؛مسؤوليت شكست صولت دروغين دشمن،رسواگرى و روشنگرى،تلخ كردن پيروزى كاذب در كام دشمن،ترسيم مظلوميت حق و پيروزى نهايى ايمان و خون.

اگر شهيد قاضى طباطبايى نهضت كربلا را غٰالبيّةٌ فىٖ صُورة المغلوبيّةِ [1](پيروزى در هيئت شكست) ناميده است،به دليل همين تداوم و استمرار است و گرنه بدون زينب و پيام‌رسانى او،كربلا در كربلا مى‌ماند و به قول يكى از شاعران انقلاب:

سرّ نى در نينوا مى‌ماند اگر زينب نبود كربلا در كربلا مى‌ماند اگر زينب نبود
چهرۀ سرخ حقيقت بعد از آن طوفان رنگ پشت ابرى از ريا مى‌ماند اگر زينب نبود
چشمۀ فرياد مظلوميت لب‌تشنگان در كوير تفته جا مى‌ماند اگر زينب نبود [2]

وقتى غروب عاشورا آخرين سر از حلقومى تشنه بريده شد و خيمه‌ها در كام شعله فرورفت و غارتگران از گوشواره و وسائل و اسباب دختركان و كودكان بى‌پناه نيز پروا نكردند،به نظر مى‌رسيد همه‌چيز تمام شده است و عُمَر سعد و سپاهش پيروز اين ميدان و عرصه‌اند.

هيچ‌كس نبود،ميدان بود و غبار و گريه زنان و كودكان.عمر سعد از كربلا به كوفه حركت كرد و اين فاصلۀ دوازده فرسنگى را با شتاب پيمود تا بشارت پيروزى را به عبيداللّه زياد برساند و در كوفه جشن پيروزى برپا كند.