آسمان به زمين آمد و به اصطلاح«قوس نزولى»بود،ولى كربلاى حسين(ع) و يارانش معجزه‌اى بود كه از زمين به آسمان رفت و به اصطلاح«قوس صعودى» بود و به زبان روز بايد گفت:هردو يك معجزه بودند،منتها آن يكى معجزه در نقشه بود كه حيات انسانى را در پرتو جهاد در راه خدا و انسان،حق و عدالت، شرف و فضيلت ارائه داد و اين يكى معجزه در اجرا بود كه طىّ آن قهرمانان كربلا در راه پاسدارى از مقدّسات مزبور و مبارزه با گروه‌هاى فاسد و مزدور تا پاى جان رفتند و همه چيز را فدا كردند و خود نيز فدا گشتند. [1]

كربلا جلوه‌گاه انسان كامل است.اگر هدف آفرينش انسان و وظيفۀ انسان كامل اين است كه به تعبير امام على(ع) استعدادهاى فطرى را شكوفا سازد [2]، كدام صحنه را مى‌شناسيم كه انسان در آن شكوفاتر،بالنده‌تر،رشديافته‌تر و فراتر از كربلا باشد.شايد به همين دليل است كه اباعبداللّه در ستايش يارانش فرمود:من بهتر و وفادارتر از آنان نمى‌شناسم.

در تاريخ مجاهدت‌هاى صدر اسلام تا به امروز،فتوّت و حميّت در هيچ چهره‌اى چون ابوالفضل(ع) جلوه ننموده است،اخلاق و روابط انسانى در هيچ حادثه‌اى چون روابط و الفت ياران عاشورا رُخ ننموده است،عبادتى به شكوهمندى شب عاشورا و جهادى به مجاهدت و پايدارى و جانفشانى اصحاب حسين(ع) و نمازى چون نماز ظهر عاشورا تجلّى نكرده است.

پس كربلا هيچ‌چيز«كم»ندارد؛كلاس كاملى است براى انسان با همۀ درس‌ها و آموزه‌هاى بزرگ و شگفتا اين كلاس در محدودترين زمين و در