كوتاه‌ترين زمان شكل گرفته است.در كربلا به جست‌وجوى هر مصداقى از «دين»بپردازيم،خواهيم يافت؛آن هم در بهترين و زيباترين جلوه.كربلا امتزاج مسائل به‌ظاهر متضاد يعنى راندن و خواندن،دعوت به همراهى و پس‌زدن سست‌عنصران،خشم و رحمت،اشك و لبخند،صلابت و انعطاف و حتّى شوخى و جدّى است!بى‌مناسبت نيست نكته‌اى از كربلا بازگفته شود تا جلوه‌هاى گوناگون«زندگى»را در كربلا خوب‌تر دريابيم.

صبح عاشورا نشاط و شادى در چهرۀ ياران حسين(ع) موج مى‌زد.ساعت وصال نزديك بود و بيتابى و التهاب و شادمانى لحظه‌به‌لحظه افزون‌تر مى‌شد.

حبيب بن مظاهر،سيماى نورانى و پير كربلا،خندان و شاداب در جمع ياران قرار گرفت.يزيد بن حصين تميمى،يكى ديگر از صحابه بر وى خُرده گرفت كه اكنون وقت خنده نيست.حبيب گفت:

مگر جز حالا زمانى مناسب‌تر براى خنده هست؟به خدا سوگند ميان ما و دوست يك شمشير ايستاده است كه با فرود آمدن شمشير حورالعين را در آغوش خواهيم گرفت.

در اين هنگام بُرَيْر بن خضير همدانى و عبدالرحمن بن عبدربه انصارى بر آستان خيمه براى نظافت و شست‌وشو ايستاده بودند.برير به شوخى و مزاح گفتن پرداخت.عبدالرحمن گفت:

اكنون زمان شوخى نيست.

برير كه معلّم قرآن و سيّدالقرّاء بود،گفت:

همه مى‌دانند كه من چه در جوانى و چه پيرى به شوخى و مزاح نپرداخته‌ام، امّا مى‌دانم لحظه‌هايى ديگر شمشيرها ما را دربر خواهند گرفت و من نيز پس از ساعتى،زيبارويان سيه‌چشم بهشتى را دربر خواهم گرفت! [1]