ديگران از صحنه تشويق مى‌كند.آيا اين كار براى ساختن عاشورايى مهذّب و بى‌نقص نيست؟ آيا حضور ترديد و تشويش و دودلى حتّى در يك‌نفر،غبارى بر آيينۀ زلال كربلا نخواهد بود؟ همين است كه كربلا را ممتاز مى‌كند و بر قلّۀ حادثه‌هاى تاريخ اسلام مى‌نشاند.

اباعبداللّه الحسين(ع)براى تعالى روح،صفاى كامل باطن و خلوص و حضورى عاشقانه،ياران را دعوت مى‌كند تا شب عاشورا را به عبادت و نماز و استغاثه و تلاوت قرآن بگذرانند و اين گروه عاشق و پاكباز،شبى بى‌بديل مى‌سازند؛شبى كه بى‌شك«شب قدر تاريخ اسلام»است.در روايت آمده است:

وَ لَهُمْ دَوِىٌّ كَدَوِىِّ النَّحْلِ مٰابَيْن رٰاكِعٍ وَ سٰاجِدٍ وَ قٰائِمٍ وَ قٰاعِدٍ [1]

زمزمه‌اى همچون زمزمۀ كندوى عسل در فضاى كربلا پيچيده بود و آنان پيوسته در حال قيام و قعود و ركوع و سجود بودند.

آرى،عسل‌سازان كربلا شهدى ساختند كه تا ابديّت كام انسان‌ها را حلاوت و شيرينى مى‌بخشد و شفابخش جان و روح آنانى است كه الگويى براى عشقبازى و پاكبازى و زيستنى پاك و پويا مى‌طلبند و مگر قرآن نفرموده است:

يَخْرُجُ مِنْ بُطُونِهٰا شِرٰابٌ مُخْتَلِفٌ أَلْوٰانُهُ فِيهِ شِفٰاءٌ لِلنّٰاس [2]

از درون [شكم] آن،شهدى كه به رنگ‌هاى گوناگون است،بيرون مى‌آيد.

همين الگوى منزّه و خالص،هشت سال دفاع مقدّس ما را الهام‌بخش و راهنما بود.فرماندهان در هنگام عمليّات يا شب عمليّات،خاموش كردن