تا سپيده‌دم از ترس جان خود سه‌بار عيسى را انكار كردند و حاضر نشدند خود را معرّفى كنند! [1]

در اين مقايسه‌ها،عظمت كربلا را بيش‌تر درمى‌يابيم و صفا،اخلاص و پاكبازى اصحاب امام حسين(ع) را روشن‌تر درك مى‌كنيم.امام عاشورا نزديك غروب تاسوعا و پس از آن كه از طرف دشمن مهلت داده شد (و يا پس از نماز مغرب)،در ميان افراد بنى‌هاشم و ياران خويش قرار گرفته،اين خطابه را ايراد كرد:

أُثْنٖى عَلَى اللّٰهِ أَحْسَنَ الثَّنٰاءِ وَ أَحْمَدُهُ عَلَى السَّرّاٰءِ وَالضَّرّاٰءِ أَللّٰهُمَّ إِنّٖى أَحْمَدُكَ أَنْ أَكْرَمْتَنٰا بِالنُّبوَّةِ وَ عَلَّمْتَنَا الْقُرْآنَ وَ فَقَّهْتَنٰا فِى الدّيٖنِ وَ جَعَلْتَ لَنٰا أَسْمٰاعاً وَ أَبْصٰاراً وَ أَفْئِدَةً وَ لَمْ تَجْعَلْنٰا مِنَ الْمُشْرِكيٖنَ.أَمّٰا بَعْدُ فَإِنّٖى لاٰ أَعْلَمُ أَصْحٰاباً أَوْلىٰ وَ لاٰ خَيْراً مِنْ أَصْحٰابٖى وَ لاٰ أَهْلَ بَيْتٍ أَبَرَّ وَ لاٰ أَوْصَلَ مِنْ أَهْلِ بَيْتٖى فَجَزاٰكُمُ اللّٰهُ عَنّٖى جَميٖعاً خَيْراً [2]

خدا را به بهترين وجه ستايش كرده و در شدايد و آسايش و رنج و رفاه،مقابل نعمت‌هايش سپاسگزارم.خدايا! تو را مى‌ستايم كه بر ما خاندان،با نبوّت كرامت بخشيدى و قرآن را به ما آموختى و به دين و آيين‌مان آشنا ساختى و به ما گوش [حق‌شنو] و چشم [حق‌بين] و قلب [روشن] عطا فرموده‌اى و از گروه مشرك و خدانشناس قرار ندادى.امّا بعد،من اصحاب و يارانى بهتر از ياران خود نديده‌ام و اهل‌بيت و خاندانى باوفاتر و صديق‌تر از اهل‌بيت خود سراغ ندارم،خداوند به همۀ شما جزاى خير دهد.

امام در ادامۀ اين سخنان،ديگربار ياران را به رفتن و حتّى به بيرون بردن