پيامبر(ص) فرمود:خداوند تو را معذور داشته و جهاد بر تو واجب نيست.او اصرار كرد.پيامبر(ص)به فرزندانش فرمود:شما حق نداريد او را منع كنيد؛ شايد خداوند شهادت را روزى او فرمايد.پسرانش او را آزاد گذاشتند و او در احد به‌همراه يكى از فرزندانش به شهادت رسيد. [1]

اين چند نمونه از حضور سالخوردگان در جنگ‌هاى رسول خدا(ص)بود.

در جنگ‌هاى ديگر صدر اسلام نيز پيران آگاه،شجاع و طالب شهادت در صحنۀ نبرد حضور پيدا كرده‌اند.در نبردهاى اميرالمؤمنين،امام حسن و امام حسين(ع)،پيران روشن‌ضمير كم نبوده‌اند؛80 نفر از مبارزان بدر و 1500 نفر از صحابۀ رسول خدا به همراهى على(ع) در جنگ صفّين شركت كردند [2]كه تعدادى از آن‌ها پيرمرد بوده‌اند مانند عمار ياسر كه در همين جنگ در 94 سالگى به شهادت رسيد.حبيب بن مظاهر و برخى ديگر از شهيدان كربلا نيز پير،ولى جوانمرد،شجاع و پايدار بودند.

هنگامى كه انسان خود را در مبارزه با دشمنان اسلام مكلّف ديد و ماوراى اين زندگى چند روزه،زندگى سعادتمندانۀ جاودانى را مشاهده نمود،ديگر كهولت سن او را از رسيدن به هدف باز نمى‌دارد.از اين رو،در دفاع مقدّس هشت ساله فراوان بودند پيران رزمنده‌اى كه با لبيك به نداى امام راحل و به عشق شهادت همراه جوانان سلحشور لباس رزم به تن كردند و در عرصۀ نبرد حاضر شدند.يكى از اسراى عراقى از فداكارى يك پيرمرد بسيجى چنين حكايت مى‌كند:

ما هر روز چندنفر از نيروهايمان را از دست مى‌داديم و هيچ‌كس هم متوجّه