روز را تعيين مى‌كرد.پايان‌بخش اين قسمت،خاطره‌اى از يكى از رزمندگان جبهه است كه به فرهنگ خادم‌الحسينى اشاره دارد:

پس از اداى نماز جماعت صبح،مسجد مقرّ لشكر على بن ابى‌طالب را به قصد خطّ مقدّم ترك گفتم.فاصلۀ مقرّ تاكتيكى اين لشكر تا خطّ مقدّم چند كيلومترى بيش نبود كه اين فاصله را در زمانى كوتاه طى نموده،نزديكى طلوع خورشيد به خط رسيدم...ضمن آن كه از كنار خاكريز عبور مى‌كردم، سيماى نورانى رزمندگان را مى‌نگريستم كه بر اثر عبادت و جهاد در جبهه چون ستارگان آسمان مى‌درخشيدند.تصميم گرفتم لحظه‌اى توقّف كرده و از نزديك نظاره‌گر آنان باشم و بنگرم كه اين جمع كوچك در اين وقت صبحگاهى چه مى‌كنند و آن برادر پاسدار چه مى‌گويد...سخنان آن برادر رو به اتمام بود كه قصد حركت كردم،امّا با شنيدن مطلب مهمّى از آن برادر از حركت منصرف شده و در جاى خود همچنان ايستادم و مطلب اين بود:

«امروز،خادم‌الحسين،برادران حاج بخشى و تاج احمدى هستند».سپس از برادران خواست با فرستادن صلواتى براى سلامتى حضرت امام مرخص شوند.با خود گفتم:خدايا! خادم‌الحسين ديگر چيست كه اين برادر عنوان نمود؟...[به او] گفتم:سؤالى داشتم.

به آرامى گفت:در خدمتم.

گفتم:...مى‌خواستم بدانم خادم‌الحسين چيست تا اين واژه را در فرهنگ‌نامۀ جبهه و جنگ ثبت نمايم.

گفت:خادم‌الحسين واژه‌اى آشنا است.در مكتب و مذهب ما،خادم‌الحسين مقام و منصبى است كه امامان و فرشتگان و ملائك چون فُطْرُس مَلَك و بزرگان دينى ما به آن افتخار مى‌كرده و مى‌كنند؛خادم بودن و خدمت كردن