روى او ريختند و سپس بدن نحيف و رنجورش را زير ضربات سنگين كابل گرفتند. [1]

و سرانجام، آزادگان اردوگاه‌هاى اسارت را به مراكز حفظ قرآن تبديل كردند و بسيارى از آنان حافظ كل قرآن شدند:

در اردوگاه موصل كه هزار و هفتصدنفر بوديم، سيصدنفر حافظ سى جزء قرآن بودند و عدۀ زيادى هم ده يا پانزده يا بيست يا بيست و پنج جزء قرآن را حفظ كرده بودند. [2]

4-1. دعا و راز و نياز

دعا و راز و نياز نيز همانند نماز و قرآن، دل مرده و بى‌روح را زنده و آباد مى‌كند. مناجات اگر از ژرفاى جان عبد و احساس فقر و نياز او در مقابل غنىّ و بى‌نياز مطلق برخيزد، او را از وابستگى‌هاى دون مادى مى‌رهاند و سبكبال در پهنۀ آسمان معنويت به پرواز درمى‌آورد. بنده در دعا خود را در محضر پروردگارش مى‌بيند، او را مى‌خواند و از او يارى مى‌طلبد؛ پروردگارى كه هم خود از بندگان خواسته تا او را بخوانند و هم خود وعدۀ اجابت و دستگيرى داده است. [3]

آدمى در تمامى عرصه‌هاى زندگى به دعا نيازمند است، امّا در عرصۀ نبرد محتاج‌تر. مجاهدان فى سبيل‌اللّه آن‌گاه كه در برابر دشمن قرار مى‌گيرند، خاضعانه دست به دعا برمى‌دارند و از خداوند پايدارى، روحيه، ثبات قدم و پيروزى مى‌طلبند [4]و براى بهره‌مندى از امدادهاى غيبى به درگاه خداوند