گونه‌هايش را نوازش كردم و زمانى به خود آمدم كه ديگر مرغ روحش از قفس تن پر كشيده بود. [1]

هرچند بسيارى از رفتارها و گفتارهاى رزمندگان نشانى از ياد خدا به‌همراه داشت، امّا چند مورد به‌ياد خدا بودن آنان را بيشتر و بهتر نشان مى‌داد. نماز، نماز شب، انس با قرآن و دعا و راز و نياز از آن جمله‌اند:

1-1. نماز

نماز مهم‌ترين و برترين وسيلۀ ياد خدا است. [2]عبد مؤمن با نماز از عالم خاكى فاصله مى‌گيرد و بر دروازۀ ملكوت پا مى‌گذارد، زشتى‌ها و پليدى‌ها را به كنارى مى‌نهد و زيبايى‌ها و پاكى‌ها را برمى‌گزيند. نماز ياد خدا است و ياد خدا مايۀ آرامش دل‌ها است. از اين رو، نگرانى و اضطراب را مى‌زدايد و دلهره و ترس را از خانۀ دل فرارى مى‌دهد. به همين دليل خداوند متعال از مؤمنان مى‌خواهد كه در كنار استقامت و پايدارى، سپاه سختى‌ها و ناملايمات را با استعانت جستن از نماز درهم شكنند. [3]يارى خواستن از نماز ميدان جنگ را نيز در بر مى‌گيرد. از اين رو، مجاهدان فى سبيل‌اللّه در مصاف با دشمن بايد از نماز يارى بخواهند و روح خود را با آن صلابت و استوارى بخشند.

رزمندگان اسلام در دفاع مقدّس، فرمان يارى خواستن و كمك گرفتن از نماز را با شايستگى اجابت كردند. آنان در اين دوران، خالصانه‌ترين و خاشعانه‌ترين نمازها را بر گسترۀ زمين خاكى و در سنگرها و پشت خاكريزها اقامه كردند، امّا افسوس كه براى انعكاس اين نمازها و زيبايى‌هاى آن‌ها، زبان و قلم بشرى ناتوان و نارسا است. آنچه از نماز رزمندگان ثبت شده و بازتاب يافته است