عزيز ما معالجه مى‌شود كه افسران و درجه‌داران و غيرنظاميان و پاسداران و عناصر رزمندۀ انقلابى ما بدون تفاوت. . . . جنگجو و رزمنده مسلمان با شرف است، با غيرت است، با انصاف است، با رحم و شفقت است. [1]

اسيران عراقى نيز در خاطره‌هايى كه پس از اسارت نگاشته‌اند، به بزرگوارى و رفتار انسانى رزمندگان اسلام اعتراف كرده‌اند. يكى از فرماندهان به‌اسارت درآمده در عمليّات بيت‌المقدّس در خاطره‌اى مى‌گويد:

افسران و سربازان را مى‌ديدم كه پابرهنه و دربه‌در با چهره‌هاى زرد كه نشانگر اضطراب عميقشان بود، دلواپس سرنوشت خود بودند و به‌خاطر ذهنيّتى كه ارتش بعث برايشان ساخته بود، ايرانى‌ها را انسان‌هايى بى‌رحم تصور مى‌كردند و انتظار مرگ ذلّت‌بارى را براى خود مى‌كشيدند، امّا عكس اين تصوّر به‌زودى معلوم شد. بسيارى از رزمندگان مؤمن ايرانى ما را در آغوش گرفتند. ما به‌عنوان افسران عالى‌رتبۀ عراق، اعتبارمان را نزد سربازان عراقى اسير از دست داديم، زيرا خلاف آنچه به آنان القا مى‌كرديم، روى داده بود! ارتش اسلامى ايران را سرشار از برخوردهاى انسانى و اخلاق بسيار عالى اسلامى كه در پيامبر (ص) و يارانش سراغ داشتيم يافتيم و چيزى براى گفتن نداشتيم. [2]

و سرانجام، اوج بزرگوارى رزمندگان اسلام را مى‌توان در نجات برخى نيروهاى گرفتار آمده در باتلاق‌هاى ساحل فاو در عمليّات والفجر 8 مشاهده كرد كه از موارد نادر جنگ‌ها است. در حالى كه انهدام نيروهاى دشمن از اهداف بسيارى از نيروهاى نظامى است، رزمندگان اسلام هنگامى كه مى‌بينند برخى نيروهاى دشمن مستأصل شده و در حال فرورفتن در باتلاقند، آنان را نجات مى‌دهند و به اسارت درمى‌آورند: