خيلى راحت‌تر مى‌تواند بالاى سر بغداد بمب‌هاى ناپالم و غير ناپالم بريزد. آن جنگنده‌اى كه مى‌تواند برود پادگان اصلى دشمن را در قلب عراق بكوبد، خيلى راحت‌تر و بى‌دردسرتر مى‌تواند شهرهاى بصره و حلّه و عماره و بغداد و كركوك و موصل را بكوبد، امّا نمى‌كوبد. [1]

بى‌گمان، رزمندگان اسلام اين كرامت و بزرگوارى را از امام (ره) آموخته بودند، زيرا ايشان در بخشى از دوران دفاع مقدّس اجازۀ مقابله به‌مثل و كوبيدن شهرهاى عراق را نمى‌داد و به هنگام ضرورت چنين اقدامى، فرمان داد كه پيش از حمله به تأسيساتى در مناطق مسكونى، به مردم غيرنظامى اطلاع دهند تا از محدودۀ خطر دور شوند.

از نمونه‌هاى ديگر بزرگوارى و رعايت حقوق انسانى در دفاع مقدّس، برخورد انسانى، مشفقانه و محبت‌آميز رزمندگان با اسيران عراقى است. نيروهاى عراقى كه تشنه و گرسنه و گاه با تنى مجروح به اسارت درمى‌آمدند، به وسيلۀ رزمندگان اسلام سيراب، اطعام و مداوا مى‌شدند. حضرت آيةاللّه خامنه‌اى در خاطره‌هاى خود از جبهه در جمع نمازگزاران جمعه آورده است:

من مناظرى را ديده‌ام كه ذكر يك‌يك آن‌ها وقت را مى‌گيرد، امّا مجموعه‌اى از ايمان، از عشق، از همكارى و برادرى، از آمادگى براى شهادت و جانبازى، از شهادت و مردانگى، هم نسبت به برادران و هم مروّت و مردانگى نسبت به دشمنان. افسر مجروح عراقى را وقتى مى‌آورند، بچّه‌هاى ما ناراحت و مضطربند كه تشنه است و نمى‌تواند آب بخورد، چه كنيم؟ به افسر عراقى اسير گفتم اگر مايلى بگويم آب به تو بدهند، گفت: از ساعتى كه مرا دستگير كرده‌اند تا الآن همه‌چيز به من داده‌اند؛ آب، چاى، سيگار، هرچه خواسته‌ام. افسر مجروح عراقى در بيمارستان بر روى همان تختى و در همان شرايطى به‌وسيلۀ پزشكان