هم‌ايشان حتّى در پاسخ به نامۀ يك اسير ايرانى دربند رژيم بعثى، لزوم اقتدا به سيرۀ معصومان (ع) را گوشزد مى‌نمايد كه حسن ختام اين بحث است:

عزيزان من! سيّد و مولاى همۀ ما، حضرت موسى بن جعفر بيش از همۀ شماها و ماها در رنج و گوشۀ زندان به سر بردند براى اسلام عزيز. شما صبر كنيد، خداوند فرج را ان‌شاءاللّه نزديك مى‌نمايد. [1]

3-1. التجا و توسّل

رزمندگان اسلام افزون بر عشق و محبّت بسيار و نيز تأسّى و اقتدا به معصومان (ع) ، براى فائق آمدن بر سختى‌هاى نبرد، مقاومت در برابر دشمن و كسب پيروزى در دفاع مقدّس به آنان توسّل مى‌جستند و عنايت و يارى آنان را مى‌طلبيدند. اين توسّل و التجا به معصومان كه در حقيقت واسطه قرار دادن آنان براى جلب نصرت و امداد الهى است، ثمرۀ اعتقاد عميق رزمندگان به ولايت تصرّف معصومان بود.

رزمندگان اسلام بر اين باور بودند كه پيامبر و اهل‌بيت مقرّب‌ترين و آبرومندترينِ بندگان نزد خداوند متعالند و از آن‌جا كه خود را برحق مى‌ديدند و دفاع مقدّس را در جهت حفظ كيان و نظام اسلامى ارزيابى مى‌كردند، معتقد بودند كه از حمايت و عنايت معنوى اين انسان‌هاى پاك برخوردارند. از اين‌رو، همواره در پى اين بودند كه پيوند روحى و معنوى خود را با آنان بيش‌تر كنند تا در لحظه‌هاى دشوار و سرنوشت‌ساز جنگ يارى‌شان نمايند. اين باور كه انسان‌هاى معصوم يا تالى‌تلو معصوم واسطۀ فيض الهى‌اند و با وسيله و شفيع قرار دادن آنان و متوسّل شدن به قرب و منزلت معنوى‌شان مى‌توان از