35- رقيّه بنت الحسين (ع) مورّخان و نسب شناسان پيشين، هنگام شمارش فرزندان امام حسين (ع)، از رقيه نام نبردهاند. «1» تنها، عماد الدين طبرى و ملاحسين واعظ كاشفى، از علماى قرن هفتم و دهم ه. ق بدون ذكر نام رقيه، از دختركى از امام حسين (ع) ياد مىكنند كه در خرابهى شام وفات كرد. «2» محمدحسن يزدى، نويسنده و خطيب قرن سيزدهم به نام رقيه تصريح كرده و آورده است: هلالبن نافع، از سربازان دشمن مىگويد: من در روز عاشورا در ميان دو صف لشكر ايستاده بودم و نگاه مىكردم. دختر كوچكى را ديدم كه آمد و دامن امام حسين (ع) را گرفت و گفت: اى پدر! مرا درياب كه بسيار تشنهام. حضرت نگاهى كرده گريست و فرمود: اى نورديده! صبر كن. خداوند تو را سيراب خواهد كرد. به درستى كه او وكيل من است. پس دست او را گرفت و به خيمهها برگردانيد. هلال مىگويد: پرسيدم كه اين طفل كيست و چه نام دارد؟ شخصى گفت: او رقيّه دختر سه سالهى حسين (ع) است. «3» علّامه حائرى، از مقتل نويسان معاصر هم به نقل از حمزاوى مىگويد: رقيّه، دختر امام حسين (ع) و مادرش شاه زنان، دخترى كسرى است. «4» به گفتهى يكى از معاصرين، اندك بودن امكانات نگارش، همنام بودن رقيه در يك خاندان، چند نام داشتن بعضى از دختران را به عنوان دلايل نبودن نام رقيه (س) در ميان فرزندان امام حسين (ع) ذكر كرده و مىگويد: آنان كه از رقيه (س) نام بردهاند امكان دارد كتابهايى داشتهاند كه در دسترس ما و ديگران نبوده است. «5» برخى از مؤلّفان با استناد به مطالب ذيل معتقدند امام حسين (ع)، دخترى به نام رقيه داشته است: