آمِنه، بنت آبان بن کُلَیب بن ربیعه بن عامر، از قبیلۀ بنی ابان و از زنان بلندآوازۀ دورۀ جاهلیت عربستان که به دلیری و بلندهمتی معروف بوده است. وی به همسری امیّه بن عبد شمس بن عبد مناف از قبیلۀ قریش درآمد. گویند امیه تا پس از تولد پیامبر اکرم(ص)، 570م، زنده بوده است. عاص، ابوالعاص، ابوالعیص و عویص (که به اعیاص مشهورند)، صفیّه، توبه و اَرْوی نتیجۀ این ازدواج‌اند. پس از مرگ امیه به همسری فرزند امیه درآمد و از او صاحب فرزندی به نام ابومعیط گردید. از این روی، بنی امیه که از نسل امیه و آمنه هستند، برادران و عموهای ابومعیط به‌شمار می‌آیند. ازدواج آمنه با فرزند امیه بر مبنای قانون دورۀ جاهلیت بود که همسران مرد پس از مرگ وی به ارث به پسر بزرگ او می‌رسیدند و پسر می‌توانست با همسر پدر در صورتی که مادر خود او نباشد ازدواج کند. این ازدواج، که در اسلام به نام (نکاح مَقْت) شهرت دارد، در آیۀ 22 از سورۀ 4 (نساء) تحریم شده و از گناهان بزرگ به‌شمار آمده است.
مآخذ: ابن کلبی، هشام بن محمد، جمهره النسب، به کوشش عبدالستار احمد فرّاخ، کویت، 1403ق، 1/149؛ امین، حسن، الموسوعه الاسلامیه، بیروت، 1395ق، 1/183؛ بستانی، ف؛ بلاذری، احمدبن یحیی، انساب الاشراف، بیت‌المقدس، 1936م، 5/306؛ فوازه، زینب بنت یوسف، الدر المنثور، مصر، 1312ق، ص 17.
علی رفیعی