به قول مشهور، بلند خواندن بسمله حمد و سوره ظهرين مستحب است.[7]

خواندن نماز ظهر و عصر در اول وقت براى كسى كه قصد گزاردن نافله آن دو را دارد مستحب نيست؛ بلكه افضل آن است كه آن دو را تا بعد از خواندن نوافل به تأخير اندازد.[8]

در روز جمعه، بين ظهرين با يك اذان و دو اقامه جمع مى‌شود و نيازى به اذان دوم براى نماز عصر نيست[9]( اذان).

مسلوس غير متمكّن از نگهدارى ادرار خود بنابر مشهور بايد براى هر نماز يك وضو بگيرد. از برخى نقل شده كه مى‌تواند بين ظهرين با يك وضو جمع كند[10]( مسلوس).

حج: بيرون رفتن از حرم مكه و مدينه، پس از بلند شدن روز و پيش از گزاردن ظهرين مكروه است.[11]

جمع بين ظهرين در عرفات با يك اذان و دو اقامه مستحب است.[12]

جهاد: مستحب است نبرد پس از زوال و گزاردن ظهرين آغاز گردد.[13]

[1]جواهر الكلام 3/ 329 ؛ منهاج الصالحين (خويى) 1/ 66

[2] مستمسك العروة 3/ 393

[3] التنقيح (الصلاة) 1/ 114 و 146 ؛ تحرير الوسيلة 1/ 137 ـ 138

[4] جواهر الكلام 9/ 400

[5] 7/ 44 ؛ التنقيح (الصلاة) 1 / 68

[6] البيان / 266

[7] جواهر الكلام 9/ 385 ـ 389

[8] المهذب البارع 1/ 299

[9] منتهى المطلب 4/ 419

[10] غنائم الايام 1/ 91

[11] وسائل الشيعة 13/ 286 ؛ تحرير الاحكام 2/ 116

[12] جواهر الكلام 19/ 23 ؛ مهذب الاحكام 14/ 171

[13] جواهر الكلام 21/ 81 ؛ جامع المسائل (بهجت) 2/ 315 .

ظهور

ظهور: دلالت لفظ بر معناى مقصود.

ظهور مقابل خفا، در لغت به معناى آشكار بودن است.[1] مقصود از ظهور در اينجا ظهور لفظى است. به معنايى كه شنونده ـ به عنوان يكى از افراد عرف ـ از كلام گوينده مى‌فهمد و كلام او بر آن به عنوان مقصود گوينده دلالت مى‌كند، ظاهر گفته مى‌شود؛ خواه دلالت لفظ بر آن معنا به اقتضاى وضع لفظ بر آن معنا باشد يا به سبب قراينى كه ذهن شنونده را به آن معنا منتقل مى‌كند. چنان كه به دلالت لفظ بر آن معنا ظهور گويند.[2]