آيه دوّم: (وَ لَقَدْ صَرَّفْنا فِي هذَا اَلْقُرْآنِ لِيَذَّكَّرُوا وَ ما يَزِيدُهُمْ إِلاّ نُفُوراً قُلْ لَوْ كانَ مَعَهُ آلِهَةٌ كَما يَقُولُونَ إِذاً لاَبْتَغَوْا إِلى ذِي اَلْعَرْشِ سَبِيلاً).[1]

مى‌فرمايد ما مكرر در اين قرآن دلايل و مثالهايى آورديم تا مردم متذكر شوند.

مرحوم طبرسى مى‌فرمايد: «اگر معبودهايى با معبود حقيقى بودند حتماً راهى را براى دست يافتن به مالك عرش و قدرت مطلقه عالم و غلبه و نزاع با او جستجو مى‌كردند زيرا فرضاً كسانى كه با خداوند در الوهيت مشترك مى‌باشند در صفات ذات مثل قدرت با او برابرى مى‌كنند و هر كدام مى‌كوشد بر صاحبش غلبه كند تا سلطنت و فرمانروايى را فقط براى خودش قرار دهد «وَ فى هذا اِشارَة الى دَليلِ الَّتمانُعِ ثُمَّ نَزَّهَ سُبحانَهُ نَفْسَه مِنْ اَنْ يَكُونَ لَهُ شَريٖكٌ فى الاِلهيّةِ‌» فقال: «سُبحانَهُ وَ تعالى عَمّا يَقُولُونَ عُلُوّاً كَبيراً».[2] مرحوم طبرسى مى‌فرمايد: در اين آيه شريفۀ اشاره است به دليل تمانع و خداوند سبحان خود را منزّه دانسته از اينكه براى او شريكى در الوهيّت باشد پس فرموده خداوند منزّه و بالاتر است از آنچه مى‌گويند.»

آيه سوم: (مَا اِتَّخَذَ اَللّهُ مِنْ وَلَدٍ وَ ما كانَ مَعَهُ مِنْ إِلهٍ إِذاً لَذَهَبَ كُلُّ إِلهٍ بِما خَلَقَ وَ لَعَلا بَعْضُهُمْ عَلى بَعْضٍ سُبْحانَ اَللّهِ عَمّا يَصِفُونَ‌).[3] خداوند فرزندى نگرفته و با او معبودى نيست و اگر خداى ديگرى شريك خداوندى بود هر آينه هر كدام مخلوقات خود را از تصرف خداى ديگر منع مى‌كرد و بعضى بر بعض ديگر برترى مى‌جستند.

اميد مجد:

شريكى اگر داشت پروردگار فساد و تباهى بشد برقرار

كه مى‌برد هر خالقى سوى خود هر آنچه كه خود خلق كرده بُد

بجستند بر يكدگر برترى خدا هست از اين سخنها برى

[1]- سورۀ اسراء، آيات 41 و 42.

[2]- مجمع‌البيان، ج 6، ص 417.

[3]- مؤمنون، آيۀ 92.